بررسی انتقادات شاکل علیه نظریه هنجارمندی باور: ارائه «شاهدی» در دفاع از هنجار صدق و معرفت مقاله

بنا بر نظریۀ هنجارینگیِ باور در معرفت‌شناسی، باور حالت ذهنی هنجارین می‌باشد. نسخه‌های متعددی از این نظریه در متون فلسفی موجود است که در این مقاله به بررسی دو نسخۀ معروف از آن‌ها خواهیم پرداخت. نسخۀ اول ناظر به هنجاری است که اصطلاحا «هنجار صدق» نامیده می‎‌شود؛ بر اساس این هنجار «شخص باید به p باور داشته باشد اگر و فقط اگر p صادق باشد» (Shah 2003, 2009). بر اساس نسخۀ دیگر «شخص باید به p باور داشته باشد اگر و تنها اگر p را بداند» (Williamson 2000, Brown 2010). بحث در باب این نظریات، مبحثی است گسترده که طبعاً بررسی تمامیِ آن‌ها خارج از محدوده و هدف مقالۀ پیش رو است. تمرکز ما در این مقاله، ناظر به انتقادات مهمی است که شاکِل (Shackel) مطرح ساخته است. بر اساس این انتقاد، گزاره‌های خودارجاعی وجود دارند که هنجارهای معرفی شده در ارت.باط با آن‌ها دچار تناقض می‌گردند. در این مقاله به نقد و بررسی انتقادات شاکل خواهیم پرداخت.

On the basis of the normativity of belief thesis in epis‌temology, belief is a normative mental s‌tate. There are various versions of the thesis in the literature, two of the mos‌t well-known versions of which will be considered in this paper. The firs‌t version concerns the so-called “truth norm” which holds that “one ought to believe that p if p is true” (Shah 2003, 2009). On the basis of the other one, known as “knowledge norm”, “one ought to believe that p if one knows that p” (Williamson 2000, Brown 2010). A complete consideration of the theses is typically extraneous to the purpose of this short paper. Our focus in this paper concerns Shackel’s criticisms, according to which, there are self-referential sentences which make the norms contradictory. In this paper we will consider and defuse the criticisms.