چکیده:
توانایی دولتها در استفاده از فناوریهای سایبری باعث شده است که بتوانند با استفاده از این فناوریها خساراتی را به رقبایشان وارد کنند. روزانه میلیونها حمله سایبری در سراسر دنیا اتفاق میافتد که چنین حملاتی علیه تأسیسات نظامی، سیستمهای بانکی، تأسیسات هستهای و سایر زیرساختهای حیاتی کشورها انجام میگیرد. در حال حاضر قوانین شفاف و مدونی برای حوزه سایبری وجود ندارد و کشورهایی که دارای توان بالایی در این حوزه هستند از فرصت استفاده کرده حملاتی را علیه رقبایشان انجام میدهند. این پژوهش، به این سؤال پاسخ میدهد که چه ضرورتی دارد که کشورها به تدوین کنوانسیونی بینالمللی در مبارزه با حملات سایبری بپردازند و فعالیتهای سایبری خودشان را در چارچوب چنین کنوانسیونی محدود کنند؟ با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی بحث خواهد شد که چون تدوین یک کنوانسیون بینالمللی میتواند نقش مهمی در بازدارندگی از انجام حملات سایبری، مدیریت مؤثر بحران، حل مشکل انتساب و مسئولیت بینالمللی دولتها، تعیین اندازه و ماهیت اقدامهای متقابل در برابر حملات سایبری داشته باشد، ضرورت دارد دولتها به تدوین یک کنوانسیون بینالمللی درباره حملات سایبری بپردازند و با گنجاندن قوانین و مقررات الزامآور در چنین کنوانسیونی به این وضعیت نابسامان پایان دهند.
With the advent of computers and the Internet, a new age has begun in human history.Several attacks in cyberspace committed by numerous actors, in various ways, from governments to non-state actors and agents, have threatened international order and security. The question posed in this paper is why governments should develop an international convention on cyber attacksSince international law Due to the specific feature of cyberspace, can not fully cover this area, An international convention specifically on cyberspace, with the participation of all states, should be drafted with clear and binding rules as well as a mechanism for updating the Convention in the light of the advancement of cyber-science in order to prevent the abuse of the actors in this area, as well as It will strengthen deterrence on the international scene. Although because of Cyber power interests in cyberspace, it seem unlikely they are willing to formulate and accept such a treaty, but necessity for keeping international peace and security justifies acceptance of an International Cyber treaty by them.
خلاصه ماشینی:
دلیـل این امر این است که دولت ها تردید دارند تا کاربرد سلاح هایی را که ممکـن اسـت بـه آن هـا در میدان نبرد برتری بدهد محدود کنند مگر اینکـه کـه آن هـا تجربـه کـافی بـه دسـت آورنـد تـا هزینه های دقیق و فواید انجام دادن آن را بسنجند؛ بنابراین یـک کنوانسـیون سـایبری الـزام آور زمانی میتواند مورد حمایت دولت ها قرار گیرد که آن ها با فناوریها و کارکردهای فناوری سـایبر به طور کامل آشنا شوند (٢٠١٦:٤٤ ,Schmit and Vihul)؛ بنابراین با توجه به اینکـه قـدرت هـای بزرگ سایبری به دلیل اینکه از مزایای این فناوری استفاده می کنند بعید اسـت بـه راحتـی بتـوان آن ها را قانع کرد که عضو کنوانسیونی شوند کـه مـانع فعالیـت آن هـا در فضـای سـایبر شـود و محدودیت هایی را برای آن ها ایجاد کند.
چنین معاهده ای در سطح اول برای اینکـه باعـث مشـارکت گسـترده جهـانی شـود، نخست باید دولت های دارای فناوری پیشرفته در حوزه سایبری را تشویق به عضـویت در چنـین معاهده ای کند، زیرا در صورت عدم عضویت چنین دولت هایی عضویت دولت هـای دیگـر کـه از فناوری بالایی در حوزه سایبری برخوردار نیستند نه فایـده ای خواهـد داشـت و نـه چنـدان مـؤثر خواهد بود؛ دوم اینکه ، نیاز است تا یک گروه برجسته از کارشناسان حقوق بین الملل و کارشناسان حوزه سایبری با بررسیها و مطالعات گسترده و تخصصی قوانینی تنظیم کنند که تمام قلمروهای حوزه سایبری را تحت پوشش قرار دهد و همچنین شایسته است این قوانین بـه گونـه ای تنظـیم شود که راه هرگونه سوءاستفاده از این قوانین بسته شود و به راحتی توسط دولت ها نقض نشـود و باعث محدودیت رفتارهای خلاف قوانین و مضر دولت ها در فضای سایبری شود؛ سوم ، در چنـین کنوانسیونی اقدام های تنبیهی پیش بینی شود تا اگر دولت هایی بـرخلاف ایـن کنوانسـیون عمـل کردند علیه آن ها بکار گرفته شود و بتوان ضمانت اجرایی چنین معاهده ای را تضمین کرد.