چکیده:
با تأمل در شعر سبک هندی، بویژه غزلسرایان این سبک در مییابیم که غم و ناامیدی و رنج از پر بسامدترین واژگان در غزلیات شعرای سبک هندی میباشد که علت آن را در عوامل گوناگونی چون جریانات اجتماعی و مسائل اقتصادی، فرهنگی و سیاسی عصر صفویه، و به دنبال آن فردگرایی شدید شعرای این دوره و مهاجرت و اندوه و غم ناشی از فراق و دوری از وطن،بازتاب اندوه، ستم و بیداد بر مردم روزگار خود و تأثیر اندیشةی غم و رنجهای سهگانه در مکاتب فلسفی هند و ... میتوان جستجو کرد. با تحلیل غزلیات شعرای این مکتب و بخصوص غزلیات طالب آملی -که این تحقیق با تأکید بر آن میباشد- میتوان به شاخصهای زیر در موضوع غم و رنج دست یافت: تفکر جبرگرایانه، ایجاد تصاویر پارادوکسی با موضوعات غم وشادی و یأس و امید، اصالت دادن به موضوع غم در هستی، همت بلند و غم جویی، استفاده از عناصر طبیعت برای توصیف غم و اندوه چون شاعران رمانتیسم و استفاده از کلمات عامیانه و بازاری در القای ملموستر و بهتر غم و اندوه و ... اشاره کرد. هم چنین با تحلیل اشعار سبک هندی از این منظر میتوان به برخی ازباورها و نکات دقیق و مبهم زندگی و عصر شاعر پی برد
considering the Indian style poetry, specially, the sonnets of the poets’ of this style, we find out that sorrow, disappointment and pain are the most frequently used words In the sonnets of the Indian style poets which the reason can be sought among various factors such as social, economical, culture and political issues of safavid era and also in severe individualism of the poets of this period of time, migration and sorrow resulted from homesickness and being far from one’s hometown, from the oppression on people and effect of sorrow and three-pain in Indian philosophical school of thought: analyzing the sonnets of this style’s poets, specially Taleb Amoli’s which this research hasemphasized on, we can attain following indicators in themes of pain and sorrow; determinist way of thinking, creating paradoxical image with the joy and sorrow, disappointment and hope themes, giving nobility to the theme of sorrow in existence, high ambition and seeking for sorrow, honoring and souls such as graceful idols, using natural elements to describe sorrow pain as romantic, using vulgar and informed diction to suggest better and more touchable the theme of sorrow, the motif of oppressive beloved and accordingly the stimulation of poet’s pain and sorrow and the important theme of love and pain.
خلاصه ماشینی:
بازتاب غم، رنج و ناامیدی در سبک هندی (با تکیه بر غزلیات طالب آملی) فریده داودی مقدم 1 چکیده با تأمل در شعر سبک هندی، بویژه غزلسرایان این سبک در مییابیم که غم و ناامیدی و رنج از پر بسامدترین واژگان در غزلیات شعرای سبک هندی میباشد که علت آن را در عوامل گوناگونی چون جریانات اجتماعی و مسائل اقتصادی، فرهنگی و سیاسی عصر صفویه، و به دنبال آن فردگرایی شدید شعرای این دوره و مهاجرت و اندوه و غم ناشی از فراق و دوری از وطن،بازتاب اندوه، ستم و بیداد بر مردم روزگار خود و تأثیر اندیشةی غم و رنجهای سهگانه در مکاتب فلسفی هند و ...
تصویر سازیهای زیبا و همنوایی با عناصر طبیعی در خدمت این نوع شعر بسیار بدیع و دلپذیر به کار گرفته میشود: {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} (بیدل، ج 2: 1235) 1-4 اندیشة غم و رنج و تفکر هندی آیا نگاه غم پرستانة شعرایی چون طالب، بیدل و حزین تحت تأثیر جریانات اجتماعی ایران است یا تفکر هندی نیز بر شیوة فکری آنها تأثیر داشته است؟ با تأمل و تعمق در مکاتب فلسفی هند و ریشهیابی تفکرات و آیینهای هندی در مییابیم که شاید بتوان ردپای این اندیشهها را در هند جستجو کرد.
در میان شاعران سبک هندی، به نظر میرسد که بیدل بیش از دیگران این معنا را در غزلیات خویش منعکس کرده است و غم و رنج این جهان را دست مایة شادی جهانی دیگر میشمارد: {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} (بیدل، ج2: 1116) 1-5 غم و اندوه شعرای سبک هندی و مکتب رمانتیسم اگرچه شعر شاعران هندی را به این سبب که برای شعر اندیشه و عقل قائل هستند در مقابل الهام شاعرانة رمانتیکها قرار دادهاند.