داستان ایرانی؛ ماهرخ ادب و هنر

» پرسيدم: «فرقي داريد با بقيه ي خواهرها؟» گفت: «ظاهراً پدرم معشوقه اي داشته به نام ماهرخ و اسم او را روي من گذاشته است و خودم هم احساس مي کنم. بالاخره پيش يکي از دوستان دور پدرم که کارمند اداره ي ثبت اسناد و املاک بود و در يکي از کوچه هاي منتهي به خيابان فرودسي نزديک ميدان فردوسي زندگي مي کرد رفتم، برايم گفت: «پدرت را چند بار در کافه شهرداري که حالا به تئاتر شهر تبديل شده ديده بودم همراهش خانم ظريف و شيک پوشي بود که معمولا يک کيف شيک به دست مي گرفت و با هم بستني مي-خوردند. پرسيدم: مادرتان چيزي نمي دانست؟ - مادرم راجع به اين مسئله هيچ گاه با من صحبتي نکرده بود و من بيشتر مطالب را از زبان عمه ام شنيده بودم، تا اين که يک بار وقتي مادرم داشت مِجري پدر را تميز مي کرد، مرا صدا کرد و گفت: ماهرخ بيا ببين مي تواني در اين مِجري را باز کني، اين هم کليدش، هرچه سعي کردم باز نشد.