چکیده:
چکیده یکی از مباحث مهم در علم معانی، جمله‌های انشایی است که به طلبی و غیرطلبی تقسیم می‌شود. انشای طلبی شامل گزاره‌های امری و نهی، پرسشی، تمنّی و ندا و دعا می‌باشد. بنا بر اصل سه‌گانۀ؛ مقتضای حال مخاطب و مقام او و هدف نویسنده، گاهی گزاره‌های انشایی از ظاهر دستوری خود عدول کرده و معنیِ معنی آنها -کارکرد بلاغی- چشمگیر شود. با بررسی منظورشناختی این گزاره‌ها، می‌توان لایه‌های پنهانی زبان را کشف کرد. ازآنجایی که گفتگو، عنصر اصلی در برقراری ارتباط است، در این پژوهش، گزاره‌های انشایی درگفتگوها و داستان‌واره‌های موسی در مثنوی مولوی تحلیل و بررسی می-شود. در این پژوهش، به این نتیجه رسیدیم که مولوی ازکارکردهای ترغیبی و همدلی زبان بسیار بهره می‌برد تا به وسیلۀ شیوة خطابی و منبری، به هدف خود که اقناع و برانگیختگی و ترغیب مخاطب است، دست یابد. بیشترین نمونه‌های این ترغیب و برانگیختگی نیز در گزاره‌های امری و ندایی و نیز پرسشی نمود یافته است.
Essential sentences are one of the important topics in Rhetorical figures are divided into demand and non-demanding. non-declarative sentences include propositions of command and prohibition, question, wish, and prayer. According to the threefold principle; Appropriate to the audience and his position and the purpose of the author, sometimes non-declarative sentences deviate from their grammatical appearance and the meaning of their meaning- rhetorical function- becomes striking. By examining the cognitive meaning of these propositions, hidden layers of language can be discovered. Because conversation is the key to communication, in this research, inventive sentences are analyzed in the dialogues and storytelling of Musa in Rumi's Masnavi. Rumi makes great use of the persuasive and mpathetic functions of language to achieve its goal- persuasion and motivation of the audience -through rhetoric and pulpit. Most examples of this persuasion are evidenced in command and call and question sentences.
(
, 
, 
)
