طلیعه؛ ضرورت اول سرمقاله

"اگر بخواهیم نقد و بررسی بر سکوی بلند خود بایستد و آزادانه و پر قدرت داوری کند و میدان ادبیات و هنر را نظم‌ دهد و گرم کند و تبادل آراء و اندیشه‌ها را ممکن سازد و راه بر خطا و خدعه ببندد،می‌باید هم سعهء صدر و آمادگی پذیرش نقد افزایش یابد و هم قلمزنان‌ نقد نویس باید بیشتر به پیوند بیندیشند و برای رستن‌ و بارور شدن قله‌های اندیشه و خیال قلم بزنند و نه برای‌ قطع ساقه‌های نوجوانه و شاداب و نه برای زخم زدن به‌ درختهای تناور و بارور،اگر چه وجین کردن علفهای‌ هرز یا ریشه کن کردن گیاهان و درختان سمی،ضروری‌ است ولی نباید فراموش کرد که هر کس نمی‌تواند تبر و تیغ به دست گیرد و در باغ فرهنگ نیز هر درختی را ولواز آبی گل آلود مشروب شده باشد،نمی‌توان به تبر، اصلاح یا ریشه کن کرد."