چکیده:
یکی از شیوه‌های مرسوم در اجرای دیوارنگارها اقتباس یا مثنی سازی از دیگر آثار است که بنا به مشاهدات
عینی از گذشته تا کنون در مکان‌ها و فضاهای عمومی بافت تاریخی اصفهان به منظور تداوم بخشی به هویت
منظر شهری رواج داشته است. از این رو هدف اصلی در این تحقیق، سنجش میزان انطباق پذیری ابعاد شکلی و
محتوایی دیوارنگاره‌ها با نمونه‌هایی از این دسته آثار، متناسب با ویژگی‌های بافت تاریخی است. بدین منظور
با توجه به نظریه‌های مرتبط با هویت در منظر شهری، مهمترین شاخصه‌های تاثیرگذار در این زمینه با روش
ترامتنی مورد واکاوی قرار گرفته است. بنابراین، سوالات اصلی تحقیق مبنی بر این است که در مرتبة اول،
نقش عملکردی ابعاد شکلی و محتوایی دیوارنگاره‌ها در تداوم بخشی به هویت در منظر شهری چگونه است؟
و در مرتبة دوم، موثرترین شاخصه‌ها در شکل‌گیری این ابعاد در رابطهای ترامتنی کدامست؟ بدین جهت
با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و مقایسة ابعاد مذکور با نمونه‌های پیش متنی به چگونگی این روابط
در کالبد منظر شهری پرداخته شده است. در نهایت یافته‌های تحقیق حاکی از وجود تعارضاتی در میزان
انطباق پذیری ابعاد کالبدی و متغیرهایی مرتبط با عناصر و کیفیات بصری همچون شکل، بافت، رنگ و نحوة
ادراک محتوایی آنها در دیوارنگاره‌هایی است که در دورة کنونی طراحی و اجرا شده است. بنابراین از این
یک سو، عدم توجه به مبانی حاکم بر پیشینة این دسته از آثار در رابطهای ترامتنی و وجود ناهماهنگی هایی
در متغیرهای مذکور، ناهنجاری‌هایی را خصوصا در ابعاد شکلی، سبکی، موضوعی، مضمونی و محتوایی در
هویت بخشی به منظر شهری فراهم آوردهاند؛ از سوی دیگر در ارتباط با کالبد مکانی، موجبات بر هم خوردن
نسبت درون مایه با مکان، خنثی شدن جلوه‌های معنایی در درون مایه و عدم انطباق پذیری با کاربری مکان
و همچنین گسست در توالی تصویری در نسبت با مرکزیت بافت تاریخی را باعث گردیدهاند.
(
, 
, 
)
