چکیده:
طمأنینه در عرفان امام خمینی به‌عنوان مقامی پیش از مرتبۀ مشاهده مطرح‌شده است. امام ضمن بیان بسترهای شکل‌گیری طمأنینه، آثار طمأنینه را نیز بیان کرده‌اند و سخن از فواید طمأنینه نیز گفته‌اند؛ امّا در این مقاله ضمن توضیح مفهوم طمأنینه از نگاه امام و آثار و فواید آن، به بررسی دو نکته بدیع «مفهوم طمأنینه محض» و «طمأنینه اجتماعی» در عرفان ایشان می‌پردازیم. بی‌شک تبیین عرفانی مقام طمأنینه، بر اساس مبانی نظری فردی که در اوج تکانه‌های حکومت‌داری و سیاست ورزی، مدعی داشتن «قلبی آرام و روحی مطمئن» است، روشنگر یک راهبرد در سیر و سلوک عملی نیز خواهد بود. این پژوهش از منابع کتابخانه‌‌ای و به روش تحلیلی انجام‌شده است و در پی اثبات فرضیه اعتقاد امام به حالات نفسانی محض و وجود عنصری با عنوان طمأنینه اجتماعی در عرفان امام به‌عنوان موضوعی نوآورانه در عرفان اسلامی است.
In Imam Khomeini’s mysticism, contemplation is a stage that appears before observation. Expounding the prerequisites for realization of contemplation, Imam Khomeini has expressed the effects of contemplation and its benefits. In this paper, while paraphrasing the concept of contemplation in view of Imam Khomeini and its benefits, we will discuss two novel themes of “the concept of absolute contemplation” and “social contemplation” in his mysticism. Undoubtedly, the mystical clarification of the stage of contemplation based on individual theoretical foundations – that claims to have “a peaceful mind and a confident soul” in the heat of the governance and politics drives – will indicate a clear path and strategy for practical wayfaring. This research work, conducted based on library sources and through an analytical method, intends to prove the hypothesis of Imam Khomeini’s firm belief in pure spiritual state and the existence of an element named “social contemplation” in his mysticism, as a novel theme in Islamic mysticism.
(
, 
, 
)
