سعادت از دیدگاه عرفان اسلامی مقاله

"پس مقصود و خلاصة همه آفرینش،وجود انسان است‌ و وجود عالم،فرع بر وجود انسان است،چنانکه در حدیث‌ قدسی خطاب به حضرت داوود آمده است که:«یا بن‌ آدم خلقت العالم لا جلک و خلقتک لا جلی»یعنی:ای‌ فرزند آدم جهان را برای تو آفریدم ولی ترا برای خود آفریدم،که اگر انسان نبود،جهان نبود،و وجود جهان‌ غایت و معنائی نداشت و غرض از خلق انسان هم عبادت‌ حق است که:«ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون» و عبادت حقیقی هم متوقف بر معرفت و معرفت حقیقی‌ هم شایستهء انسان است که حامل بار امانت الهی و خلیفهء وی در وجود است و اوست که در مقام عبودیت آینهء تمام‌ نمای جلال الوهیت و ربوبیت است و صفات جمال و جلال‌ در مظهر انسانی بروز و ظهور یافته است و انسان مخلوق‌ دو دست جمال و جلال حق است،ولی این اسماء الهی‌ در انسان وجود بالقوه دارد و وجود بالفعل ندارد وقتی‌ که نفس انسان بر اثر پیروی از شریعت،صیقلی یافت‌ و تربیت او به کمال رسید،و در مرتبهء عبودیت تام و تمام‌ شد،صفات حق در آینهء وجود او ظاهر شود و در آینهء وجود خود،حق را بشناسد و ببیند و صفات او را مشاهده‌ کند و با شناختن خود،عارف حق شود و بداند که‌ کیست و چیست و از کجا این فضیلت و کرامت را یافته‌ است."