چکیده:
رضایت از زندگی، ارزیابی کلی کیفیت زندگی بر اساس ملاکهای انتخاب شده است. افراد هنگامی سطوح بالای رضایت از زندگی را تجربه میکنند که شرایط زندگی آنها با ملاکهای تعیین شده از سوی خود، مطابقت داشته باشند. هدف این پژوهش تعیین اثر واسطهای خوشبینی در رابطه بین هسته ارزشیابی خود و سختکوشی با رضایت از زندگی بود. تعداد 240 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب (78 مرد، 162 زن) انتخاب شدند و به مقیاس هسته ارزشیابی خود (CSEs)، زمینهیاب دیدگاههای شخصی (PVS)، آزمون بازنگریشده جهتگیری زندگی (LOT-R) و مقیاس رضایت از زندگی (SWLS) پاسخ دادند. نتایج نشان داد همبستگی بین هسته ارزشیابی خود، سختکوشی، خوشبینی و رضایت از زندگی معنادار است. افزون بر آن نتایج تحلیل مسیر آشکار ساخت که خوشبینی در رابطه بین هسته ارزشیابی خود و سختکوشی با رضایت از زندگی نقش واسطهای ایفا میکند. بر اساس یافتههای پژوهش حاضر میتوان نتیجه گرفت که رگههای شخصیت میتوانند رضایت از زندگی را پیشبینی کنند. نتایج این پژوهش میتواند در ارتقای کیفیت زندگی افراد و مداخلههای روانشناختی سودمند باشد.
This study aimed to examine the mediating effect of optimism in the relationship between core self-evaluations and hardiness with life satisfaction. Based on a correlational design, 240 (78 male, 162 females) Islamic Azad University graduate students were selected via multistage sampling and responded to the Core Self-Evaluations Scale (CSEs; Judge, Erez, Bono & Thresen, 2003), the Personal Views Survey (PVS; Hardiness Institute, 1985), the Life Orientation Test-Revised (LOT-R; Seheier, Carver, & Bridges, 1994), and the Satisfaction With Life Scale (SWLS; Diener, Oishi & Lucas, 1985). Results indicated that the correlation between core self-evaluations, hardiness, optimism, and life satisfaction was positive and significant. Optimism played a mediating role in the relationship between core self-evaluations and hardiness with life satisfaction. These findings suggest the direct and indirect roles of core self-evaluations and hardiness in life satisfaction.