چکیده:
هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه بین ویژگیهای شخصیت رانندگان با سابقه تصادف آنها در شهرکرد است. این مطالعه پس رویدادی از نوع علی– مقایسهای و جامعه آماری نیز شامل کلیه رانندگان شهرکرد (افراد با شغل رانندگی) و نمونه شامل دو گروه 30 نفره بود. گروه 1 رانندگان بدون سابقه تصادف و گروه 2 رانندگان با بیش از دو بارسابقه تصادف بودند (برای کنترل عامل تصادف چون به نظر محقق یک یا دو بار تصادف میتواند واقعاً تصادفی باشد و عامل شخصیت نقش چندانی در وقوع آن نداشته باشد) که به صورت نمونه در دسترس از بین افرادی که در نیمه اول سال 1392 به واحدهای مختلف راهنمایی و رانندگی شهرکرد مراجعه کردند و همچنین از بین رانندگانی که در سازمان اتوبوسرانی، تاکسیرانی و پایانهها و ایستگاههای متفاوت دیگر حضور داشتند، انتخاب شدند .ابزار مورد استفاده آزمون پنج عاملی نئو بود. در پژوهشی که در ایران صورت گرفت، پایایی آن را به ترتیب 84/0، 82/0، 78 /0، 65/0، 86/0 گزارش کردهاند و در این پژوهش با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ 85/0 محاسبه گردید. نتایج آزمون t تفاوت میانگین نمرات دو گروه رانندگان در مقیاسهای روان رنجوری و توافق پذیری از آزمون پنج عاملی تفاوت معناداری وجود دارد. یعنی رانندگانی که سابقه تصادف بیشتری داشتند در شاخص روان رنجوری نمره بالاتری داشتند و در مقیاس توافق پذیری رابطه معکوس بود و در سایر مقیاسها تفاوت معناداری وجود نداشت.
The main purpose of this study is to investigate the relationship between drivers’ personality characteristics and their accident history in Shahrekord. This post-event survey is a casual-comparative one and the statistical population includes all drivers of Shahrekord (people with driving as a job). The sample includes two 30-member groups. The first group was drivers who have not had accident. The second were those who have had accident more than two times. All of them were randomly chosen among clients of the traffic police, and also drivers who were present in drivers association or were encountered at terminals and other different stations in the first half of year 2014 as available sample. The test tools were the Big Five personality traits test (Neu) as the done survey in Iran reflect its reliability was reported about: ./84 ./82 ./75 ./68 ./76 and up to./85 with Cronbach's alpha test. Results of multivariate analysis showed that the means of the drivers who have not had accident and those who have had accident once or twice, or those who have had accident more than twice differed radically at Neuroticism and agreeableness scale of the Big Five personality traits. That is to say that the drivers who were more involved in accidents were more neurotic but less agreeable. No meaningful differences on other scales were observed
خلاصه ماشینی:
گروه ١ رانندگان بدون سابقه تصادف و گروه ٢ رانندگان با بيش از دو بارسابقه تصادف بودند (براي کنترل عامل تصادف چون به نظر محقق يک يا دو بار تصادف مي تواند واقعا تصادفي باشد و عامل شخصيت نقش چنداني در وقوع آن نداشته باشد) که به صورت نمونه در دسترس از بين افرادي که در نيمه اول سال ١٣٩٢ به واحدهاي مختلف راهنمايي و رانندگي شهرکرد مراجعه کردند و همچنين از بين رانندگاني که در سازمان اتوبوسراني ، تاکسي راني و پايانه ها و ايستگاه هاي متفاوت ديگر حضور داشتند، انتخاب شدند .
H0 : µ1 = µ2 H1 : µ1 ≠ µ2 جدول شماره ١٠: مقايسه ميانگين توافق پذيري رانندگان بر حسب سابقه تصادف {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} نتايج آزمون در جدول شماره ١٠ نشان ميدهد که توافق پذيري ٠٠٥>P است ؛ بنابراين H١ پذيرفته ميشود و بين ميانگين توافق پذيري دو گروه رانندگان تفاوت معناداري وجود دارد.
نتايج بدست آمده نشان ميدهد که تفاوت ميانگين دو گروه رانندگان در مقياس روان رنجوري معنادار بوده يعني رانندگاني که سابقه تصادف داشتند که در مقياس روان رنجوري نمره بيشتري گرفتند که اين يافته با يافته هاي حاتمي (١٣٩٠) و هاشميان و همکاران (١٣٨٩) و موسوي تکيه (١٣٨٨) حق شناس (١٣٨٤) وانگ (٢٠٠٢) هايد لورسون (٢٠٠٢)، همسو است .
نتايج بدست آمده نشان ميدهد که تفاوت ميانگين دو گروه در مقياس توافق پذيري معنادار بوده ؛ بدين صورت که رانندگاني که سابقه تصادف داشتند در مقياس توافق پذيري نمره گرفتند که اين يافته با يافته هاي حاتمي (١٣٩٠) و هاشميان و همکاران (١٣٨٩) و موسوي تکيه (١٣٨٨) حق شناس (١٣٨٤) و يانگ (٢٠٠٢) هايد لورسون (٢٠٠٢)، همسو مي باشد.