چکیده:
سیاست علم، فناوری و نوآوری را پاردایم‌های پیوسته‌ای شکل می‌دهد که در بافتار تاریخی ریشه دارند. دو پارادایم قدیمی در بحث‌های سیاست نوآوری کنونی حاضر و غالب‌اند. اولین پارادایم با نهادینه‌شدن حمایت دولتی از علم و نیز تحقیق و توسعۀ پس از جنگ جهانی دوم و با این فرض آغاز شد که می‌تواند به رشد کمک کند و به شکست بازار در تامین خصوصی دانش جدید بپردازد. پارادایم دوم در دنیای در حال جهانی‌شدن دهۀ 1980 و تاکید آن بر رقابتی پدیدار شد که با نظام‌های ملی نوآوری برای خلق دانش و تجاری‌سازی شکل گرفته است. سیاست علم، فناوری و نوآوری بر ایجاد پیوندها، خوشه‌ها و شبکه‌ها و نیز برانگیختن یادگیری بین عناصر موجود در نظام‌ها و تواناکردن کارآفرینی متمرکز است. سومین پارادایم که به چالش‌های اجتماعی و محیطی معاصر مثل اهداف توسعۀ پایدار و درخواست برای تغییر تحول‌آفرین مربوط است، با دو پارادایم قبل تفاوت دارد. در ادبیات گذارهای پایداری، تحول به تغییر سیستم اجتماعی- فنی اشاره می‌کند. ماهیت پارادایم سوم با هدف شناسایی ویژگی-های اصلی و پتانسیل آن برای ترغیب بازنگری در دو پارادایم قبلی بررسی شده است. یکی از ویژگی‌های اصلی این پارادایم تمرکز آن بر آزمایش و این استدلال است که جنوب جهانی برای پیروی از مدل تحول در شمال جهانی به تلاش‌های فرارسی نیاز ندارد. گفته می‌شود که هر سه پارادایم به سیاستگذاری مرتبط است اما بررسی گزینه‌های موجود برای سیاست نوآوری تحول‌آفرین باید در اولویت قرار داشته باشد.
Science, technology and innovation (STI) policy is shaped by persistent framings that arise from historical context. Two established frames are identified as co-existing and dominant in contemporary innovation policy discussions. The first frame is identified as beginning with a Post-World War II institutionalisation of government support for science and R&D with the presumption that this would contribute to growth and address market failure in private provision of new knowledge. The second frame emerged in the 1980s globalising world and its emphasis on competitiveness which is shaped by the national systems of innovation for knowledge creation and commercialisation. STI policy focuses on building links, clusters and networks, and on stimulating learning between elements in the systems, and enabling entrepreneurship. A third frame linked to contemporary social and environmental challenges such as the Sustainable Development Goals and calling for transformative change is identified and distinguished from the two earlier frames. Transformation refers to socio-technical system change as conceptualised in the sustainability transitions literature. The nature of this third framing is examined with the aim of identifying its key features and its potential for provoking a re-examination of the earlier two frames. One key feature is its focus on experimentation, and the argument that the Global South does not need to play catch-up to follow the transformation model of the Global North. It is argued that all three frames are relevant for policymaking, but exploring options for transformative innovation policy should be a priority.
(
, 
, 
)
