چکیده:
هادرون درمانی به لطف بجاگذاری دوز مشخص به صورت تابعی از عمق ، توزیع دوز کاملاً مطابق و صرفه جویی بهتر در بدن در معرض خطر را امکان پذیر می کند. از این رو ، کیفیت درمان های هادرون درمانی ارتباط نزدیکی با توانایی پیش بینی و دستیابی به یک برد باریکه داده شده در بیمار دارد. در حال حاضر ، عدم اطمینان در برد ذرات منجر به بکارگیری حاشیه های ایمنی می شود ، و هزینه بستگی به کیفیت درمان دارد. بنابراین تحقیقات زیادی در زمینه درمان با ذرات با هدف ایجاد روشهایی برای بررسی برد ذرات در بیماران صورت گرفته است. نظارت غیر تهاجمی برد ذرات در بدن می تواند با شناسایی تابش ثانویه ، گسیل شده از بیمار در نتیجه برهمکنش های هسته ای هادرون های باردار با بافت ، از جمله گسیلنده های ، فوتون های سریع و پاره های باردار انجام شود. صحت ارسال دوز را می توان با مقایسه توزیع دوز اندازه گیری شده و از پیش محاسبه شده ذرات ثانویه تأیید می گردد. قابل اطمینان بودن پیش بینی های مونت کارلو (MC) یک مسئله اساسی است. مدل سازی صحیح تولید ثانویه یک کار پیش پا افتاده ای نیست ، زیرا این امر شامل برهکنش های فیزیک هسته ای در انرژی است ، جایی که هیچ تئوری دقیقی برای توصیف آنها وجود ندارد. هدف از این بررسی ارائه مروری جامع از جنبه های مختلف در مدل سازی فرآیندهای فیزیکی برای تأیید برد ذرات ثانویه تولید شده در اثر استفاده از پروتون ، کربن و یون های سنگین تر در درمان است. ما در مورد برهمکنش های الکترومغناطیسی و هسته ای هادرون های باردار در ماده بحث می کنیم ، که به دنبال آن خلاصه ای از برخی کدهای MC که در هادرون درمانی استفاده می شود ، می آید.