چکیده:
حدیث «عشره مبشره» تنها در مصادر روایی اهلسنّت مطرح شده است. سنیان به این حدیث بهعنوان برهانی روشن و متین جهت اثبات حقانیت عشره مبشره و عاریبودن آنان از هرگونه لغزش استناد میکنند. بنابراین، پژوهش در این زمینه بهمنظور کشف حقیقت، از اهمیت فراوانی برخوردار است. نگارنده در پژوهش پیشِ رو با روش توصیفی و تحلیلی به نقد و بررسی سندی و محتوایی حدیث پرداخته و در پنج محور اساسی بحث کرده است که عبارتاند از: اثبات مضطرببودن این حدیث، نزاع و درگیری در میان برخی از عشره مبشره، شهرت متأخر حدیث، فقدان شاخصههای بهشتیبودن (در نُه تن از آنان) و تبیین سوءسابقه و عملکرد ناروای آنان و بر اساس مباحث عنوان شده، ضعف و مخدوشبودن سند حدیث، اضطراب متن آن و سرانجام، جعلیبودن حدیث یادشده اثبات گردیده است.
The Hadith of “The Ten Promised Paradise” [Asharah al-Mubashsharah] has been mentioned only in the sources of Sunni narrations. The Sunnis cite this hadith as a clear and solid argument to prove the legitimacy of “the Ten Promised Paradise” [Asharah al-Mubashsharah] and their being free from any mistake. Therefore, research in this field is very important to discover the truth. In the present research, the author has critiqued the documental chain and the content of the hadith with the descriptive and analytical method and has discussed it in five main axes: proving the deficiency of the hadith on behalf of documentation and content [mudhtarib], quarrels and conflicts among some of “the Ten Promised Paradise” [Asharah al-Mubashsharah], the celebrity of this hadith among the later narrators, the lack of characteristics of being paradise (in nine of them) and the explanation of their misconduct and improper performance, and based on the above-mentioned issues, the weakness and distortion of the hadith document, the anxiety of its text, and finally, the falsity of the said hadith have been proven.
خلاصه ماشینی:
نگارنده در پژوهش پيش رو با روش توصيفي و تحليلي بـه نقـد و بررسـي سـندي و محتـوايي حـديث پرداخته و در پنج محور اساسي بحث کرده است که عبارت اند از: اثبات مضـطرب بـودن ايـن حـديث ، نزاع و درگيري در ميان برخي از عشره مبشره ، شهرت متأخر حديث ، فقدان شاخصـه هاي بهشـتيبـودن (در نه تن از آنان ) و تبيين سوءسابقه و عملکرد نارواي آنان و بر اساس مباحـث عنـوان شـده ، ضـعف و مخدوش بودن سند حديث ، اضطراب متن آن و سرانجام ، جعليبـودن حـديث يادشـده اثبـات گرديـده است .
٢٥٤ مقدمه دانشمندان اهل سنت ، در مصادر روايي خود، روايتـي از نبـي مکـرم اسـلام ع نقـل نموده انـد کـه «عشره مبشره » ناميده شده است ؛ بدين معنا که رسول خداع به ده نفر خـاص ، مـژده بهشـت داده کـه عبارتند از: «ابوبکر و عمر و عثمان و علي و طلحه و زبير و عبدالرحمان بن عوف و سعد و سـعيد و ابـو عبيده بن جراح » (متقي هندي، ۱۹۸۹: ۳۶۳/۱۱، حاکم نيشابوري، ۱۳۴۴: ٣٥٨/٣، أبـيداوود، بيتـا، ۳۴۳/۴، ابن حيان ، ۱۹۷۵: ۴۵۴/۱۵، البغوي، ۱۴۲۰: ١٢٩/۱۴، ابن اثير، ۱۳۹۳: ۵۵۷/۸).
منابع حديثي اهل سنت عبدالله بن زبير حميدي در «مسند حميدي» ذيل احاديث سعيد بن زيد از زبان خود سعيد بن زيد از نبي مکرم اسلام ع روايت ميکند که رسول اکرم ع فرمودند: «ده نفر از قريش در بهشت انـد؛ مـن در بهشتم و ابوبکر در بهشت است و عمر در بهشت است و عثمان ، علي، زبيـر و طلحـه ، عبـدالرحمن بن عوف و سعد بن ابيوقاص در بهشتند».