چکیده:
منابع تربيت، زيرساخت همه مباحث تربيتي است كه مباني، عوامل، موانع، اصول، روشها و محتواي تربيت را جهت ميدهد و اصولاً تمايز اساسي مكاتب تربيتي بر اساس منابع آنهاست، از قرآن كريم استنباط ميشود كه منابع تربيت چند چيز است:
الف: وحي الهي (كه شامل قرآن و آموزههاي الهي كتابهاي آسماني تحريف نشده پيشين ميشود و در آيات متعدد قرآن به اقسام وحي و لزوم ايمان به كتب آسماني اشاره شده است).
ب: سنت (كه شامل گفتار، كردار و تقرير معصومان است)
ج: عقل (كه در آيات متعدد دعوت به تعقل شده تا آنجا كه هدف نزول قرآن را تعقل معرفي كرده است)
د: علم (كه در آيات متعدد، مردم را به علم دعوت كرده و علاوه بر علوم تجربي، علم لدني را به رسميت شناخته است).
ﻫ : عرف (كه به رسميت شناخته شده است و دستور داده طبق آن عمل شود. يعني عرفي كه آلوده به خرافات نشده باشد و مخالف وحي، عقل و علم نباشد ميتواند بخشي از تربيت را تأمين كند كه عمدتاً در آداب تجلّي مييابد).
در اين مقاله ضمن بررسي موارد فوق و تعيين قلمرو آنها به آثار قرآنپژوهان و تربيت پژوهان ديگر از جمله دكتر حسيني اشاره كرده و آثار آنها را در اين زمينه نقد ميكنيم