چکیده:
اهداف: ضایعه نخاعی یکی از شایعترین عوامل ناتوانیهای مزمن در جهان است. درک راهبردهای تطابق در این مددجویان از اهمیت ویژهای برخوردار است. این مطالعه پدیدهشناسی با هدف درک راهبردهای تطابق در مددجویان دارای ضایعه نخاعی انجام شد.
مواد و روش ها: رویکرد پدیدهشناسی هرمنوتیک برای هدایت مطالعه استفاده شد. با استفاده از نمونهگیری هدفمند، پانزده مشارکتکننده (چهار زن و یازده مرد) مبتلا به ضایعه نخاعی که در شهر اردبیل زندگی میکردند، وارد مطالعه شدند. برای جمعآوری دادهها از مصاحبههای فردی نیمهساختار و عمیق استفاده شد. زمان مصاحبهها از 30 تا 100 دقیقه متغیر بود. دادههای صوتی بعد از جمعآوری به متن تبدیل و با استفاده از تحلیل مضمون ونمانن تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: تجارب مرتبط با راهبردهای تطابق در مددجویان مبتلا به ضایعه نخاعی در شش مضمون اصلی خلاصه شد که عبارتاند از: «درک علاجناپذیری»، «میل به استقلال»، «استمداد الهی»، «صبر داشتن و قانع بودن»، «زمان عامل تطابق» و «تشکیل خانواده».
نتیجه گیری: مددجویان دارای ضایعه نخاعی علاوه بر مکانیسمهای سازگاری کلاسیک، سعی میکنند با استفاده از راهبردهایی خود را با شرایط جدید وفق دهند. لازم است درمانگران بالینی؛ بهویژه روانشناسان و روانپزشکان در طرح درمانی خود، راهبردهای تطابق بیماران دارای ضایعه نخاعی را تقویت کرده و از آنها برای سازگاری سریعتر مددجویان خود استفاده کنند.
Objectives: Spinal Cord Injury (SCI) is one of the most common causes of disability worlwide. Perception of coping strategies is important in these patients. This study aims to investigate the coping strategies in patients with SCI.
Methods: This is a hermeneutic phenomenological study using van Mann’s approach. participants werre 15 adults (4 females, 11 males) with SCI living in Ardail, Iran who were recruited using a purposive sampling method. Semi-structured interviews were used to collect data. Interviews were recoreded and then transcribed and finally analyzed by using the thematic analysis approach proposed by van Mann.
Results: The lived experiences related to coping strategies in patients were summarized in six main themes including acceptence of the incurability, desire for being independent, praying for divine help, patience & persuasion, time as a coping factor, and marriage.
Conclusion: Patients with SCI use their own strategies to cope with their disability. Therefore, it is necessary for clinicians and psychiatrists to strengthen their coping strategies to help them better adapt to their injury.