چکیده:
این مطالعه پیمایشی با هدف توصیف و تبیین رابطه بین سبک زندگی فراغتی و دینی با شادمانی اجتماعی دانش‌آموزان انجام شده است. جامعه آماری مطالعه، تمامی دانش‌آموزان دبیرستانی شهر جهرم بوده‌اند که 400 نفر از آنها با روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب شده‌اند. ابزار تحقیق، پرسشنامه‌ای مشتمل بر سه مقیاس شادمانی، سبک زندگی فراغتی و دینی بوده است. نتایج توصیفی پژوهش بیانگر آن است که میانگین نمره شادمانی دانش‌آموزان در سطح متوسط و رو به بالا است. دانش‌آموزان هر چه از سال‌های ابتدایی به سال‌های انتهایی دبیرستان می‌روند شادمانی‌شان کاهش و هر چه از طبقات پائین به‌سمت بالا، از سبک‌های دینداری جمع‌گرایانه به‌سمت فردگرایانه، از سبک‌های زندگی سنتی به‌سمت مدرن و از مدارس دولتی به غیردولتی می‌روند، شادمانی آنها افزایش می‌یابد. نتایج استنباطی نشان می‌دهد سبک زندگی فراغتی سنتی، سبک زندگی دینی جمع‌گرایانه، طبقه اجتماعی و درآمد خانواده با ابعاد شادمانی دانش‌آموزان رابطه دارند. در مجموع می‌توان نتیجه گرفت که یکی از منابع اساسی شادمانی، در ارتباطات اجتماعی نهفته است؛ از یک‌سو، ارتباطات گسترده و رضایت‌بخش و از سوی دیگر عضویت در اجتماعات انسانی و انجام فعالیت‌های جمعی ـ تفریحی یا مذهبی ـ می‌تواند شادمانی اجتماعی افراد و به‌تبع آن، جامعه را افزایش دهد، اما این متغیر‌ها به‌تنهایی نمی‌توانند میزان بالایی از واریانس متغیر وابسته را تبیین کنند.
The main objective of this survey is to describe and explain the relationship between leisure and religious lifestyles with social happiness among students. The statistical population of this study includes all students of Jahrom City, Fars Province, Iran, while 400 students were selected through multistage random sampling method. The research tool included a questionnaire containing three scales of happiness, leisure lifestyle and religious lifestyle. The descriptive findings of the research show that the students’ happiness average score is medium and upward. As students put their primary years behind and get closer to the last high school years, their happiness decreases and the more they move from the lower classes to the upper classes, from collective religious lifestyle to individualistic lifestyle, from traditional to modern lifestyle, and from public schools to private schools their happiness increases. The inferential results indicate that traditional leisure lifestyle, collective religious lifestyle, social class and household income are related to different dimensions of happiness of students. Overall, it may be concluded that one of the main sources of happiness lies in social communications: on the one hand, extensive and satisfactory communications, and, on the other, membership in social communities and collective activities – entertainment or religious – can increase the social happiness of the individual and consequently that of the society, but, these variables cannot independently explain the dependent variable’s high variation.
خلاصه ماشینی:
اين مطالعه پيمايشــي با هدف توصيف و تبيين رابطه بين سبک زندگي فراغتي و ديني با شادماني اجتماعي دانش آموزان انجام شده است .
در مجموع ميتوان نتيجه گرفت که يکي از منابع اساســي شادماني ، در ارتباطات اجتماعي نهفته است ؛ از يک سو، ارتباطات گسترده و رضايت بخش و از سوي ديگر عضويت در اجتماعات انساني و انجام فعاليت هاي جمعي ـ تفريحي يا مذهبي ـ مي تواند شادماني اجتماعي افراد و به تبع آن ، جامعه را افزايش دهد، اما اين متغيرها به تنهايي نمي توانند ميزان بالايي از واريانس متغير وابسته را تبيين کنند.
بر اين اســاس ، هدف اساسي تحقيق حاضر اين است که ميزان شــادماني در بين دانش آموزان مقطع متوسطه شهر جهرم را بررسي کند و ارتباط آن را با سبک زندگي فراغتي و ديني تبيين و مورد آزمون قرار دهد.
اما نقطه قوت تحقیق حاضر این اسست که پژوهشگر رابطه سبک زندگی فراغتی و دینی با شادمانی دانش‌آموزان را که در جامعه آماری فوق توجهی به آن نشده» به‌تفصیل مورد بررسی قرار داده است.
Social Motivation جدول ١: چشم اندازهاي نظري مورد استفاده در پژوهش مفهوم انديشمند نظريه آرگايل امفعراادشربانت شـراـباطط ه ، نازرتدبياکط ي اجوتجموادعيدارودفعاليت بيشــتري دارند، بين شادماني و بي هنجاري ، شــادماني را کاهش مي دهد، روابط و همبستگي هاي اجتماعي دورکيم و عضويت در انجمن هاي مذهبي باعث شادي مي شود.
(خوش فر و ديگران ، ١٣٩٠) همچنين نتايج حاکي از آن است که سبک زندگي ديني جمعي و مجموع سبک هاي زندگي ديني با شادماني دانش آموزان رابطه مستقيم و مثبت دارد.
(
, 
, 
)
