چکیده:
مقدمه: انزوای اجتماعی در سالمندان تبعاتی چون افسردگی، کاهش امید زندگی، افزایش اضطراب مرگ را در پی دارد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده انزوای اجتماعی سالمندان شهر قزوین انجام شد.
روش: این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 301 سالمند ساکن شهر قزوین در سال 1398 انجام شد. از نمونه‌گیری خوشهای برای انتخاب سالمندان واجد شرایط استفاده شد. از چک لیست مشخصات جمعیت شناسی و بیماری‌های جسمانی و روانی، پرسش نامه‌های سنجش انزوای اجتماعی سالمندان لوبن، حمایت اجتماعی درک شده، پرسشنامه ناتوانی سازمان بهداشت جهانی، شاخص بهزیستی روانشناختی و پرسشنامه مقابله مذهبی پارگامنت جهت جمع آوری داده‌ها استفاده شد. داده‌ها با استفاده از مدل رگرسیون خطی چند متغیره مورد تجزیه و تجلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار سنی سالمندان شرکت کننده در این مطالعه31/7 ± 63/68بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد، متغیرهای حمایت اجتماعی (β: 0. 333,p، ناتوانی (β: -0. 137,p=0. 018) و زندگی کردن با همسر (β=0. 154,p=0. 010) تاثیر معنی داری بر میزان انزوای اجتماعی سالمندان داشته است. به طوری که با افزایش میزان حمایت اجتماعی و کاهش میزان ناتوانی با کم شدن میزان انزوای اجتماعی سالمندان می‌باشد. همچنین، سالمندانی که با همسر زندگی می‌کردند نسبت به سایر سالمندان، انزوای کمتری را گزارش نمودند.
نتیجه‌گیری: با توجه به نقش پشگویی کننده حمایت اجتماعی و ناتوانی در انزوای اجتماعی، به نظر می‌رسد یکی از محورهای موثر بر کاهش انزوای اجتماعی مخصوصا در سالمندان ناتوان، راه اندازی اندازی یا تقویت شبکه‌های اجتماعی حمایتی باشد.
Introduction and objective: Social isolation can lead to depression, decline in life expectancy, and increased death anxiety among older adults. Therefore, the present study was conducted to determine the predictors of social isolation in community-dwelling older adults residing in Qazvin, Iran.
Materials and Methods: This descriptive and cross sectional study was conducted on 301 older adults in 2020. Cluster sampling method was used for selecting the eligible older people. Data were collected using the Demographic and chronic diseases checklists, Lubben Social Network Scale, Perceived Social Support Questionnaire, WHODAS, psychological well-Being scale, religious coping questionnaire. Questionnaires were completed by the researcher through face to face interview. The collected data were analyzed using multivariable regression model.
Results: The mean age of 301 older adults participated in the study was 68.63 ± 7.31 years. Following multivariate analyses, significant predictors of social isolation were identified as being: perceived social support (β:0.333,p
Conclusions: Given the predictive role of perceived social support and the rate of disability in social isolation, establishing or strengthening supportive social networks, particularly in disable older adults seems to be one of the effective factors in reduction of social isolation.
(
, 
, 
)
