چکیده:
توبه در ضمیر خود، مشتمل بر پیامدهایی است که ماحصل آن در نگرش فقهی حقوقی، تأثیر بسزایی دارد. تأثیرگذاری این مفهوم در صیرورت احکام، وابسته به طرق احراز آن می باشد؛ زیرا نمی توان اذعان داشت که به صِرف ادّعای توبه، نتایج این مطلوب حاصل گردد. چالشی که در دست تحلیل است، پردازش به این موضوع است که پس از احراز توبه مرتکب، صلاحیّت بازگشت عدالت در او نمایان می گردد؟ این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است نشان می دهد از آنجا که توبه واقعی، صیرورت در ذات شخص را اقتضا دارد پس می توان بازگشت عدالت شخص را به عنوان اثری مطلوب در هر آن چه عدالت، شرط ضروری آن است، نتیجه گرفت. این صیرورت صفت فسق به عدل، با تبعیّت احکام از مصالح و مفاسد واقعی، تبعیّت حکم از موضوع، قاعده دفع ضرر محتمل، قاعده حسن و قبح عقلی و تبدیل سیّئات به حسنات، به اثبات می رسد. البته بازگشت عدالت و پذیرش ادلّه صیرورت، مشروط به احراز توبه حقیقی از جانب مدّعی توبه می باشد؛ بدین معنا که هر ادّعای توبه ای را نمی توان مشمول آثاری همچون بازگشت عدالت دانست بلکه توبه شخص باید نزد مقامات ذیصلاح، احراز گردد؛ لذا ارائه راهکارهای احراز توبه برای هریک از جرم های ارتکابی، خلأیی قانونی است که واکاوی این مهم، امری الزامی است.
AbstractRepentance has worldly effects along with otherworldly effects. What has been studied in legal jurisprudential sources as the effect of repentance is exemption from punishment. But can a mere claim of repentance save the offender from punishment? And does repentance, which saves a person from punishment, lead to the return of justice to qualify as a judge or witness, etc.? This descriptive-analytical study shows that since true repentance requires becoming in the essence of the person, then the return of personal justice can be concluded as a desirable effect in whatever justice is a necessary condition. This manifestation of the attribute of immorality to justice is proved by following the rulings from real interests and corruptions, following the ruling from the subject, the rule of repelling possible harm, the rule of good and rational ugliness, and turning evil into good. Of course, the return of justice and the acceptance of the arguments of becoming are conditional on the attainment of true repentance by the claimant of repentance. This means that not every claim of repentance can be considered subject to these worldly effects. Rather, one's repentance must be attained by the competent authorities. Therefore, providing solutions for repentance for each of the crimes committed in Venice in general is one of the features of this article.Keywords: repentance, becoming, justice, limit, crime, repentance strategy
خلاصه ماشینی:
البته بازگشت عدالت و پذيرش ادله صيرورت ، مشروط به احراز توبه حقيقي از جانب مدعي توبه مي باشد؛ بدين معنا که هر ادعاي توبه اي را نمي توان مشمول آثاري همچون بازگشت عدالت دانست بلکه توبه شخص بايد نزد مقامات ذيصلاح ، احراز گردد؛ لذا ارائه راهکارهاي احراز توبه براي هريک از جرم هاي ارتکابي، خلأيي قانوني است که واکاوي اين مهم ، امري الزامي است .
از آنجا که عدالت اساسي ترين مفهوم در دين ، سياست ، فلسفه اخلاق ، فقه و حقوق اسلامي مي باشد، و شرط بسياري از مباحث حقوقي است ، تلاش در جهت اثبات بازگشت آن پس از احراز توبه ، ضروري قلمداد مي گردد.
ا مصوب ١٣٩٢، که اعلام مي دارد: «در جهت احراز توبه به صرف ادعاي مرتکب اکتفا نمي شود» و با توجه به اين که شکل گيري توبه در باطن و درون فرد است و اين موضوع امر را، براي مراجع ذيصلاح در جهت احراز توبه ، با مشکل روبرو مي سازد، امارات و قرائني که نشان از توبه حقيقي شخص دارد، بايد مورد بررسي قرار گيرد.
بنابراين تائب مورد غفور و رحيم بودن خداوند، قرار مي گيرد و اين يعني گناه و جرم که علت سقوط عدالت بود ديگر وجود خارجي نداشته ، لذا با منتفي شدن گناه که موضوع است ، فسق که حکم اين موضوع بوده ، نيز منتفي خواهد شد.