چکیده:
تعیین نقطه انتقال ریسک مسئولیت قراردادی در قراردادهای بین المللی فروش و حمل گاز در موقعیت سیاسی و اقتصادی دارندگان این مخازن و متعاقدین این قراردادها از اهمیت به سزائی برخوردار است. بعلاوه نحوه توزیع ریسک و نقطه انتقال آن موقعیت قراردادی و مالی اطراف قراردادهای مزبور را تحت تأثیر قرار خواهد داد. در پروژه های فروش و حمل گاز طبیعی از طریق خط لوله معمولا طرفین قرارداد نقطه انتقال مالکیت، ریسک و کالا را در قرارداد پیش بینی می نمایند و در صورت عدم تعیین قانون حاکم و سکوت مقررات سرزمینی مقررات کنوانسیون وین و اینکوترمز در خصوص انتقال ریسک مسئولیت بر این قراردادها می تواند حاکم شود. در پروژه های انتقال انرژی نیز که متضمن حمل دریایی کالا از طریق کشتی است نقطه انتقال مسئولیت قراردادی مطابق توافق اراده طرفین و یا مقررات کنوانسیون های حمل دریایی یا سایر مقررات مرتبط بین المللی خواهد بود. در کنوانسیون وین قاعده اصلی در تعیین نقطه انتقال مسئولیت این است که با تسلیم کالاریسک منتقل می شود ولی مواردی استثنائی برای تعیین نقطه انتقال ریسک وجود دارد که راه حل دیگری پذیرفته شده است و آن، زمان انعقاد قرارداد است.
Determining where the risk of contractual responsibility transfers in international sale and transportation of gas contracts is very important in these wells and parties’ of these contracts, additionally the way of distributing the risk and the point it transfers influences contractual and financial position of the contract parties’.In transportation projects that natural gas is carried by pipe lines, The parties usually determine the point of ownership, risk and goods transfer by agreement in the contracts, in case of non determining applicable law and silence of territorial rules, the Vienna Convention or INCOTERMs will probably govern on these contracts in respect of transferring of risk. In transfer projects of energy that natural gas is carried by ships,the point of risk transfer is according to agreement in the contracts or other international conventions. Vienna convention implies that risk transfers when the goods are delivered,but there are some exceptions in determining the point of risk's transfer which is an accepted solution and it is the time whene the contract is concluded.
خلاصه ماشینی:
در قراردادهاي فروش و حمل گاز طبيعي از طريق خط لوله معمولا طرفين قرارداد نقطۀ انتقال مالکيت و ريسک را در قرارداد پيش بيني ميکنند و درصورت سکوت طرفين ممکن است مقررات کنوانسيون وين درخصوص انتقال ريسک مسئوليت بر اين قراردادها حاکم شود.
بدين ترتيب اين مجال به دنبال يافتن پاسخي براي يک پرسش مهم و اصلي است و آن عبارت است از اينکه مسئوليت قراردادي در کدام نقطۀ زماني و مکاني در فرايند صفر تا صد انجام قرارداد از عهدٔە يکي از اطراف قرارداد ساقط و به عهدٔە ديگري قرار خواهد گرفت ؟ اين مقاله در سه بخش تنظيم شده است ؛ در بخش نخست به شناسايي حاکميت کنوانسيون بر قراردادهاي فروش و حمل گاز و معرفي کلي اين قراردادها ميپردازيم .
قرارداد فروش گاز ً به موجب قرارداد فروش گاز که براي يک دورٔە زماني تعريف شده و معمولا به صورت بلندمدت يا ميان مدت انعقاد مييابد (٢٠٠٤٨,Villeneuve &Creti ) فروشنده متعهد ميشود گاز را در زمان و مکان معين ، در ازاي دريافت مبلغ متناسب به خريدار تحويل دهد، بدين وسيله فروشنده به دنبال مبادلۀ گاز با سود و خريدار هم درصدد اين است که برحسب نياز خويش گاز خريداريشده را استفاده کرده يا آن را بازفروش کند و به عنوان يک واسطه يا تأمين کنندٔە ميان فروشنده و مصرف کنندٔە نهائي قرار گيرد (٢٠٠٤٣٥,Roberts).