چکیده:
اگرچه تصور غالب از مسئولیت دولت در امر سیاستگذاری در حوزه‌های مختلف، تعیین سیاست‌های بالادستی و ریل‌گذاری جهت رسیدن به اهداف تعیین شده است، اما آنچه کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، اهمیت ترغیب مردم به مشارکت و برانگیختن حس مسئولیت فردی در رسیدن به اهداف کلان سیاستی می‌باشد. در واقع رسیدن به بسیاری از اهداف سیاستگذاری جز با مسئولیت‌پذیری فردی شهروندان میسر نیست (و یا دست‌کم از مسیری کارآمد نمی‌گذرد). اما دولت چگونه می‌تواند مشارکت شهروندان را ارتقا داده و زمینه مسئولیت‌پذیری آنها را در جهت تحقق اهداف سیاستی فراهم سازد؟ این پژوهش استدلال می‌نماید که برای این منظور دولت، ناگزیر از توانمندسازی شهروندان خواهد بود. شهروندان توانمند در شرایط مختلف، توان و تمایل به اتخاذ تصمیمات بهینه‌ای را دارند که منجر به بهبود کیفیت زندگی خود و جامعه می‌گردد. از این‌رو مقاله، نقش سیاستگذاری تغییر رفتار را کلیدی می‌داند. سیاستگذاری تغییر رفتار به مداخلات دولت در زمینه توانمند ساختن شهروندان و انجام مشارکت توسط آنان اشاره دارد. سیاستگذاری تغییر رفتار با تأثیرگذاری بر باور، آگاهی و رفتار شهروندان، آنها را با سیاست‌های کلان دولت همسو می‌نماید. بنابراین مقاله حاضر چنین استدلال می‌نماید که سیاستگذاری تغییر رفتار با توانمند ساختن شهروندان، زمینه مسئولیت‌پذیری آنان را در مسیر تحقق اهداف سیاستی کلان فراهم می‌سازد. از این‌رو لازم است که دولت علاوه بر سیاستگذاری‌های کلان در هر حوزه، سیاستگذاری تغییر رفتار برای همراه کردن مردم با اهداف آن حوزه را در دستورکار داشته باشد. در مداخلات تغییر رفتار تأکید می‌گردد که فرد بر مبنای تحلیل هزینه ـ فایده عمل می‌نماید. از این‌رو در این پژوهش رهیافت انتخاب عقلایی بعنوان چارچوب نظری مورد توجه قرارگرفته است.
It is a common assumption that the government’s responsibility in policy-making is to formulate official policies and pave the way for achieving specified objectives. However, little attention has be paid to encouraging citizen participation and inspiring an individual sense of responsibility towards achieving large-scale policy objectives. In fact, most policy objectives cannot be achieved—at least not efficiently—without an individual sense of responsibility on the part of citizens. The question is, how can the government increase citizen participation and help them take on responsibility towards achieving policy objectives? To answer the question, this article argues that the government has to empower citizens. Empowered citizens are able to make optimal decisions under different circumstances, which can improve the quality of one’s life and society. In this respect, this paper recognizes the key role of behavior change policy-making which refers to government interventions to empower citizens and encourage citizen participation. Behavior changes policy-making influences citizens’ beliefs, awareness, and behavior, making them compatible with large-scale government policies. The present study argues that citizen empowerment through behavior change policy-making can get citizens to take on responsibility towards achieving large-scale policy objectives. Besides large-scale policy-making in various areas, it is thus necessary for the government to consider behavior change policy-making in order to get citizen participation in achieving the objectives in a given area. The present study employed rational choice theory as the theoretical framework as research on behavior change emphasizes that an individual acts based on cost–benefit analysis.
خلاصه ماشینی:
سياستگذاري تغيير رفتار به منظور توانمندسازي شهروندان ؛ رويکردي ضروري در راستاي تحقق اهداف کلان دولتي حسين شيرازي دکتري سياستگذاري عمومي دانشگاه تهران ، تهران ، ايران چکيده اگرچه تصور غالب از مسئوليت دولت در امر سياستگذاري در حوزه هاي مختلف ، تعيين سياست هاي بالادستي و ريل گذاري جهت رسيدن به اهداف تعيين شده است ، اما آنچه کمتر مورد توجه قرار مي گيرد، اهميت ترغيب مردم به مشارکت و برانگيختن حس مسئوليت فردي در رسيدن به اهداف کلان سياستي مي باشد.
بنابراين برپايه زنجيره استدلال پژوهش ، دولت با مداخلات رفتاري در جهت توانمندسازي شهروندان گام برمي دارد تا آنان آمادگي لازم را براي مشارکت و بر عهده گرفتن مسئوليت فردي در جهت تحقق اهداف سياستي کسب نمايند.
اين پکيج بعنوان مثال در موضوع سلامت عمومي و بخصوص کاهش استعمال دخانيات ميتواند شامل ابزارهاي سنتي تغيير رفتار همچون ماليات ، قانون گذاري، جريمه و تحريم و همچنين ابزارهاي مهم ديگري مانند فعاليت رسانه اي به منظور انتقال پيام ، ارائه خدمات ترک سيگار (مانند خط تلفن مشاوره )، آموزش به کودکان ، ارتقاي تعيين کننده هاي اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي سلامت ، توجه ويژه به گروه هاي در معرض خطر مانند زندانيان ، بيماران رواني و غيره و محدوديت براي کارمندان دولت و بخصوص شاغلين بخش سلامت گردد (-٢٩ :٢٠٠٧ ,Australian Public Service ٣١).
بنابراين اين دولت است که ميبايست بر حسب وظيفه خود با توانمندسازي شهروندان ، زمينه فعال نمودن مسئوليت فردي را در جهت تحقق اهداف سياستي به عهده گيرد.
(
, 
, 
)
