چکیده:
ملاحظات محیط زیستی همواره یکی از چالش های پیش‌روی سرمایه گذاری خارجی بوده است. لزوم رعایت حداقل‌‌های زیست‌محیطی از آغاز تا پایان سرمایه گذاری، از دغدغه های فعالان حوزه حقوق محیط زیست نیز می باشد. در این میان دولت میزبان با تعهداتی بعضا متعارض روبروست. تعهدات دوگانه دولت در برابر سرمایه گذار از یک طرف و عموم شهروندان از طرف دیگر، در موارد متعددی به بروز اختلافاتی منجر شده که ریشه در هنجارهای محیط زیستی دارد. پرسش اصلی این است که سازوکار داوری در مواجهه با این نوع اختلافات، چگونه می تواند فعالانه موضع گیری نمایند؟ هدف اصلی این مطالعه بررسی بازتاب تعارض‌‌ها در رویه داوری سرمایه گذاری و اهمیت و نقش داوری در بهبود وضعیت محیط زیستی است. نویسندگان این نوشتار بر این باورند که سیستم داوری، ابزارهایی در اختیار دارد که می‌‌تواند از آنها در جریان حل اختلاف برای ایجاد تعادل میان این تعهدات متعارض استفاده کند. برخی از این ابزارهای حقوقی مستقیم یا غیرمستقیم با معاهدات سرمایه‌گذاری مرتبط است و دسته‌ای دیگر فرامعاهده ای و ناشی از اصول، قواعد، عرف ها و رویه‌‌های بین المللی است.
Environmental considerations have always been a challenge for foreign investment. The need to observe environmental minimums from the beginning to the end of the investment is also a concern of environmental law activists. In the meantime, the host state faces sometimes conflicting commitments. State dual obligations to foreign investors on the one hand, and the whole citizens on the other, has in many cases led to disputes, rooted in environmental norms. The main question is how the arbitration mechanism can take an active stand in the face of such disputes? The main purpose of this study is to examine the reflection of these conflicts in investment arbitration and the importance and role of arbitration in improving the environmental status. The authors of this paper believe that the arbitration system has tools that it can use in resolving disputes to balance these conflicting obligations. Some of these legal tools are directly or indirectly related to investment agreements, and others are beyond the treaty and based on international principles, rules, customs and practices.
خلاصه ماشینی:
در اين ميان ، شناسايي تدابير محيط - زيستي در زمره اختيارات تنظيمي دولت ميزبان و مهر تأييد داوري بر تغيير سياست هاي زيست محيطي همسو با تحولات داخلي و جهاني، به تعيين قلمرو حقوق و تکاليف سرمايه گذار خارجي کمک ميکند.
در سمينار اخير که در ٢٨ مارس ٢٠١٩ با موضوع «ملاحظات محيط زيستي در داوري سرمايه گذاري» برگزار شد؛ برخي چالش هاي داوري سرمايه گذاري نظير حقوق سرمايه گذار و اختيارات تنظيمي دولت ، قابليت پذيرش مکانيسم هايي چون ورود «دوست دادگاه » و دعاوي متقابل ، کاربرد ماده ٣١ کنوانسيون ١٩٦٩ وين در موارد سکوت معاهده درباره محيط زيست ، احقاق حقوق اشخاص ثالث ، جاي خالي اقتضائات تغييرات اقليمي در آراي داوري و ...
Kuritzky, “Going Green: Managing the Environment Through International Investment Arbitration”, American University International Law Review, Vol. 30, Issue3, (2015), at 384-386.
٢ بنابراين متن اين اسناد نقطه شروع تحليل حقوقي محاکم داوري براي ايجاد تعادل ميان سياست هاي محيط زيستي دولت ها با الزامات حمايت از سرمايه گذاري است .
Romania, ICSID Case No. ARB/06/1, Separate Opinion of Michael Reisman (Des 2011); Kryvoi, Yarik, “Counterclaims in Investor-State Arbitration”, Minnesota Journal of International Law, Vol. 21, No. 2, (2012), at 221.
Sornarajah, The International Law on Foreign Investment (Cambridge University Press, 3d Ed, 2010) at 467.
Viñuales, Foreign Investment and the Environment in International Law (New York: Cambridge University Press, 2012) at 379-380, 2.
Schill, “Deference in Investment Treaty Arbitration: Reconceptualizing the Standard of Review”, Society of International Economic Law, Working Paper No. 2012/33, (2012), at 10.
(
, 
, 
)
