نشان پای - مجله وحید ادب و هنر

"چرا ماه من اینجا نیست امشب؟ کجا رفت آن درخشان ماه نخشب‌ بچندان دلبری و دلربائی؟ -منش تا گوشهء آن راه آرام‌ شباهنگام کردم رهنمائی؛ در آنجا پردهء ابری سیه‌فام‌ فکند اندر میان ما جدائی. نهاده روی زی دامان آن دشت. -زهی فرخنده دشت سبز و خرم! نمیدانی کجا رفت آن پریروی؟ -پریروی تو با من بود همدم‌ از اینجا تا لب خندان آن جوی. بکام تو نیفتاد آن پریزاد؟ -پریزاد از کنار من شد و سر سوی آن جنگل انبوه بنهاد! -هلا!ای جنگل آشفته و تار! مزن بر دامن بیچارگی چنگ؛ کز اینجا رفت سروی نغز رفتار، نهان شد در خم آن کوچهء تنگ. -تو ای رهرو ندیدی آن سمنبر، که با من بارها ز اینجا گذر کرد؟ -منش دیدم که رفت آن ماه‌پیکر. در اینجا نیست آن زیبا گل من؟ -گرامی دوستت اندر بر اوست، لبش بر لب،دو بازویش بگردن."