چکیده:
یکی از مسائلی که در تمام آثار ادبی مشهود و ملحوظ می‌باشد، ارتباط کلامی است که از رهگذر آن، افکار و عواطف مختلفی رد و بدل می‌شود. با توجه به ماهیت آثار ادبی باید گفت که این پدیده به شکل‌های مختلف و با کمیت‌های متفاوتی نمود می‌یابد. در پژوهش حاضر که با رهیافت توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای نوشته شده، تلاش بر آن است که انواع مختلف ارتباط کلامی در «مثنوی» مولوی و «حدیقه» سنایی مورد کنکاش قرار گیرد و اغراض مختلفی که در ورای این ارتباطات کلامی وجود دارد، در ترازوی نقد و بررسی قرار گیرد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که مولوی از رهگذر این ارتباطات کلامی اغراضی همچون بیان عشق، نیایشی کردن کلام خود، ارائه مفاهیم و تعالیم عرفانی و کلامی، پیروی از اولیاء الله و داستان پردازی است را بیان کرده و هدف سنایی از کاربست این ارتباطات کلامی آن است که به تفسیر آیات و احادیث و نیز ارائه نکات ظریف اخلاقی و عرفانی بپردازد.
One of the issues that is evident in all literary works is the verbal communication through which different thoughts and emotions are exchanged and transferred. According to the nature of literary works, it should be noted that this phenomenon manifests in different forms and with different quantities. In the present study, in which the applied method is descriptive – analytical by enjoying library resources, an attempt is made to explore different types of verbal communication in Rumi's "Masnavi" and Sanai's " Hadiqat" and the different purposes that exist beyond these verbal connections. The results of this study indicate that Rumi, expresses intentions such as expressing love, praying his words, presenting mystical and theological concepts and teachings through these verbal connections, following the saints of God and storytelling, and Sanai's purpose in applying these connections is to interpret Verses (of Holy Quran) and hadiths as well as providing subtle moral and mystical points.
(
, 
, 
)
