چکیده:
زمینه و هدف: قاعدۀ فقهی«ضرورت و اضطرار»در بسیاری از مسائل مورد ابتلاء، قابل جریان و
مستند حکم شرعی است. به کارگیری این قاعده می تواند نقش مهمی در تجویز نگاه و لمس بیماران
توسط پزشکان نامحرم ایفا نموده و به عنوان راهی پیش روی پزشکان قرار گیرد تا ایشان با رعایت
مسائل فقهی به معالجۀ بیماران نامحرم بپردازند.
مواد و روش ها: نوشتار حاضر به صورت توصیفی تحلیلی به واکاوی متون فقهی و نقد و بررسی
نظرات فقها در زمینۀ جریان قاعدۀ ضرروت در معالجه و مقتضیات آن توسط پزشک نامحرم
می پردازد.
نتیجه گیری: استفاده از قاعدۀ ضررورت به عنوان راهکاری فقهی برای جواز برخی درمان ها در نظر
گرفته می شود. پژوهش حاضر نشان می دهد که فقها با استناد به قاعدۀ ضرورت در پی آنند تا برای
معالجۀ بیماران نامحرم توسط پزشکان راهکار فقهی ارائه نمایند هرچند میان ایشان در نوع استناد به
قاعده به جهت تفاوت روایات مستند، اختلاف است.
Background and Aim: The jurisprudential rule of "necessity and urgency" can be current and documented in many cases. Applying this rule can play an important role in stranger physicians’ look and touch and it can be as a way for them to treat patients in accordance with jurisprudential issues. Materials and Methods: This descriptive-analytical article analyzes jurisprudential texts and critiques and examines the views of jurists on the rule of necessity in treatment and its requirements by a stranger physician. Conclusion: The use of necessity is considered as a jurisprudential solution to allow some treatments. The present study shows that the jurists, citing this rule, seek to provide a jurisprudential solution for the treatment of stranger patients by physicians, although there is a difference between them in the type of citation of the rule due to differences in documentary narrations.
(
, 
, 
)
