اثر خستگی ایزوکینتیک عضلات اطراف مچ پا، زانو و ران بر شاخص های پایداری پاسچر پویا مقاله

هدف تحقیق بررسی اثر خستگی ایزوکینتیک عضلات اطراف مچ پاء زانو و ران بر شاخص‌های پایداری پاسچر پویا بود. پانزده نفر دانشجوی دختر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی (سن ۰/۶۱+ ۱۹/۶۷ سال, وزن ۵۴/۶ +۹/۴۴کیلو گرم قد ۱۶۳/۹۷۵/۵۶ سانتی متر) در تحقیق شرکت نمودند که در پنج روز متفاوت به آزمایشگاه فراخوانده شدند. جلسه‌ی اول شامل ارزیابی شاخص‌های پایداری پاسچر بدون اعمال خستگی بود و در چهار جلسه یکی از گروه عضلات اندام تحتانی شامل مچء زانو و ران به طور تصادفی توسط دستگاه ایزوکینتیک بایودکس خسته می‌شد و بلافاصله پس از خستگی هر گروه عضلانی شاخص‌های پایداری پاسچرء توسط دستگاه صفحه نیرو ارزیابی شد. داده‌های مربوطه با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری سنجش گردید. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری نشان داد بین زمان رسیدن به تعادل قبل از خستگی و بعد از خستگی ایزوکینتیک عضلات اطراف مچ پاء زانو و ران در سطح داخلی خارجی تفاوت معنی داری وجود ندارد اما در سطح قدامی خلفی این تفاوت معنی دار بود (p< ۰/۰۵). نتایج آزمون تعقیبی LSD نشان داد که این اختلاف در سطح قدامی خلفی بین زمان رسیدن به تعادل در شرایط بدون خستگی با خستگی ایزوکنتیک در عضلات زانو و ران معنی دار بود (0> ۰/۰۵). به طور کلیء خستگی زانو و ران توانست بر تعادل پویا در جهت قدامی خلفی اثر منفی بگذارد. بنابراین مربیان و درمان‌گران زمانی که می‌خواهند تعادل را در موقعیت‌های مختلف ارزیابی نمایندء باید از اثرات متفاوت خستگی بر تعادل پویا آگاه باشند.