چکیده:
هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بازی های بومی محلی منتخب بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی پسر غیر
ورزشکار در درس تربیت بدنی عمومی (١) بود. بدین منظور ٦٠ نفر از دانشجویان پسر غیرورزشکار داوطلب
شرکت کننده در کلاس های تربیت بدنی عمومی (١) دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر با دامنه سنی ٢٤-
١٨ سال انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه بازی های بومی محلی و گواه جای گرفتند. برای جمع آوری
اطلاعات از دو گروه پیش آزمون و پس آزمون گرفتند که شامل موارد ذیل بود: ٤ آزمون از فاکتورهای آمادگی
جسمانی مرتبط با سلامتی، با عنوان آزمون پله آستراند-ریمینگ برای برآورد توان هوازی، آزمون نشستن و
رساندن اصلاح شده با استفاده از جعبه انعطاف سنج برای اندازه گیری انعطاف پذیری، آزمون ٩*٤ متر برای اندازه
گیری چابکی و آزمون درازونشست در یک دقیقه برای ارزیابی استقامت. شرکت کنندگان در گروه بازی های
بومی و محلی به مدت ١٤ هفته، هر هفته یک جلسه به مدت ٧٥ دقیقه در برنامه تمرینی پژوهش حاضر شده
اند و آزمودنی های گروه کنترل در این مدت در کلاس های تئوری آمادگی جسمانی شرکت می کردهاند. برای
مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی به ترتیب، ار آزمون t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری
0/05> P استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که میزان تغییرات اکسیژن مصرفی بیشینه در هر دو گروه
معنی دار (0/05> P) است. از سویی؛ میزان تغییرات انعطاف پذیری، استقامت عضلانی، و چابکی تنها در گروه
بازی های بومی و محلی معنی دار (0/05> P) بود. نتایج پژوهش نشان داد که بین میزان تغییرات انعطاف پذیری،
استقامت عضلانی، و چابکی در گروه بازی های بومی و محلی و گروه کنترل تفاوت معنی دار (0/05> P)، وجود
دارد. نتایج این پژوهش نشان داد که بازی های بومی محلی منتخب، سبب بهبود آمادگی جسمانی دانشجویان
غیرورزشکار شده است. از این رو، پیشنهاد می شود که این گروه از فعالیت های بدنی در برنامه آموزشی واحد
تربیت بدنی عمومی (١) مورد استفاده قرار گیرد تا بدین وسیله گامی موثر در جهت حفظ و گسترش میرات
نیاکان و اجدادمان هم برداشته باشیم.
خلاصه ماشینی:
به طور مثال ، امينيان رضوي (١٣٧٩) و طهمورث نورايي (١٣٦٩) تاثير تمرين هاي يک جلسه در هفته را بر عوامل آمادگي جسماني دختر و پسر بررسي کردند و نتايج آنان نشان مي دهد که تمرين هاي مذکور به طور معني داري سبب توسعه استقامت قلبي عروقي، چابکي، استقامت عضلاني و نيروي عضلاني دانشجويان شده است (١٨،٦).
آقاملک (١٣٨٠) تاثير دو روش فعاليت بدني بر ميزان سطح آمادگي جسماني دانشجويان در واحد تربيت بدني ١ را مورد بررسي قرار داده و نتايج او نشان مي دهد که بين آزمون نهايي چابکي ، توان بي هوازي و استقامت قلبي- عروقي و استقامت عضلات شکم در برنامه مداخله اي ارائه شده اختلاف معناداري وجود دارد(١).
نتايج نشان مي دهد که يک جلسه تمرين در هفته در دو گروه تمريني بازي هاي بومي محلي و فعاليت هاي معمول در کلاس تربيت بدني عمومي ، برعوامل آمادگي جسماني چابکي، نيروي عضلاني، انعطاف پذيري و استقامت عضلاني دانشجويان پسر غيرورزشکار تاثير داشته است .
اين نتايج با پژوهش هاي امينيان رضوي (١٣٧٩) ، نورايي (١٣٦٩)، آقاملک (١٣٨٠) و جواديان صراف (١٣٨٧) که تاثير تمرين هاي يک جلسه اي بر افراد غيرورزشکار را در درس تربيت بدني عمومي ١ بررسي کرده اند، همخواني داشته است (١٨،١٠،٦،١).
Baqet به طور کلي، نتايج پژوهش حاضر نشان داد که يک جلسه تمرين مداخله اي در طول يک ترم درس تربيت بدني عمومي تاثير مثبت و معني داري بر فاکتورهاي آمادگي جسماني به جز عامل آمادگي قلبي- عروقي دانشجويان پسر غيرورزشکار دارد واين تغيرات در گروه بازي هاي بومي محلي ديده شده است .