چکیده:
امروزه سازمان های مردم نهاد (سمن ها) نقش مفیدی در سراسر جهان در امور اجتماعی و حمایت
از حقوق بشر دارند که بعضا در کنار نهادهای حاکمیتی و به عنوان مکمل آن ها و گاهی نیز به طور مستقل عمل می کنند. یکی از این حوزه ها، اقدام سازمان های مردم نهاد جهت نظارت مردمی و مقابله و برخورد با جرایم است. طیف های گوناگون خشونت علیه زنان در برخی کشورها جرم انگاری شده است اما در برخی کشورها این امر صرفا در حد قبح اخلاقی و اجتماعی باقی مانده و قانون گذار هنوز واکنش کیفر ی ای نسبت به آن ها نشان نداده است ، بلکه به فراخور موضوع و بنا بر مصلحت در برخی موارد واکنش هایی
احساسی صرفا جهت آرام نمودن افکار عمومی نسبت به یک رفتار نشان می دهد. بدین ترتیب باوجود اهمیت خشونت، هنوز هیچ سازمانی برای حمایت از این قربانیان به وجود نیامده است . در پاسخ به وضعیت بد چنین زنانی اولین مرکز بحران تجاوز جنسی در لندن در سال 1976 گشایش یافت و در حال حاضر تعداد زیادی از این مراکز در بریتانیا موجود است. مراکز مذکور از طریق خطوط تلفن اضطراری یا مراجعۀ شخص قربانی به محل آن ها، شروع به اقدام می کنند و به زنان اجازه می دهند که خودشان در مورد گزارش به پلیس یا ملاقات با یک روانپزشک تصمیم گیری نمایند. در کشور عزیزمان ایران نیز پس از پی روزی انقلاب اسلامی به تدر یج تعداد و نقش سازمان های مردم نهاد روند رو به رشد ی را ط ی کرده و هر سال بر سرعت رشد آن افزوده شده است، به طوری که تا پایان نیمه اول سال 1391 به بیش از 2000 سازمان رسیده و رشدی معادل بیش از 18 % داشته است. در مقالۀ پیش رو قصد نگارنده بر این است تا با روش مطالعه اسنادی، مطالعه ای تطبیقی در خصوص نقش سمن ها در حمایت از زنان بزه دیده از خشونت به طور خاص خشونت جنسی در بستر خانواده و بیرون از آن، در کشورهای توسعه یافته و ایران، صورت پذیرد. از این رهگذر مباحث مورد بررسی را در دو بخش گردآوری کرده ام و به ترتیب تلاش های بین المللی را از خلال اسناد بین المللی موردمطالعه قرار داده ام و در ادامه به بررسی وضعیت داخلی و قوانین موضوعه ایران در این خصوص می پردازم. در پایان نباید از نظر دور داشت که سازمان های مردم نهاد مرتبط با حوزه زنان و خانواده بستر و فرصتی است که می توان بر آن اساس به توسعه و ترویج فرهنگ تعاون، ایثار و ادبیات همکاری داوطلبانه و خیرخواهانه با بهره گیری از آموزه های انسان دوستانه و دینی اقدام نمود.