چکیده:
مقدمه: با توجه به رابطه بین نگرشهای ناکارآمد افراد با کیفیت زندگی و رضایت زناشویی افراد و تاثیر واقعیت درمانی بر این متغیرها، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کیفیت زندگی، رضایت زناشویی و نگرشهای ناکارآمد زوجین شهر اصفهان بود. روش پژوهش: روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهش کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال 1397 بود. از میان جامعه آماری به روش نمونهگیری هدفمند و براساس نمرات پرسشنامه نگرشهای ناکارآمد بک و وایزمن، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و ملاکهای ورود و خروج، 20 زوج (40 نفر) متعارض انتخاب شد که این 20 زوج به طور کاملا تصادفی به دو گروه 10 زوجی (20 نفری) آزمایش و کنترل تقسیم شدند که گروه آزمایش، واقعیت درمانی را براساس برنامه درمانی گلاسر دریافت کرد و گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. همچنین برای تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس استفاده شد.
یافته ها نتایج پژوهش نشان داد که واقعیتدرمانی به طور معنی داری باعث افزایش کیفیت زندگی (0001/0 P=، 73/49F=) و رضایت زناشویی (0001/0 P=، 47/38=F) و کاهش نگرشهای ناکارآمد (0001/0 P=، 93/27=F) زوجین شهر اصفهان میشود. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها کیفیت زندگی و رضایت زناشویی زوجینی که در گروه آزمایش بودند، نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش و نگرشهای ناکارآمد آنان کاهش یافته است. لذا روش واقعیتدرمانی، روشی موثر برای کاهش مشکلات روانشناختی و بهبود زندگی زناشویی افراد است.
Introduction: The purpose of this study was to investigate the effectiveness of group reality therapy on quality of life, marital satisfaction and inefficient attitudes of couples in Isfahan. Method: The research method was quasi-experimental with pretest-posttest design with control group. The statistical population of this study was all couples who referred to counseling centers in Isfahan in 1397. The statistical population were selected through purposeful sampling based on Beck & Weisman's dysfunctional attitudes questionnaire, Enrich Marital Satisfaction Questionnaire, and World Health Organization Quality of Life Questionnaire and inclusion and exclusion criteria. Exclusion, 20 conflicting couples were selected. These 20 couples were divided into two groups of 10 experimental and control couples. The experimental group received reality therapy based on the Glaser treatment program and the control group received no treatment. Covariance analysis was also used to analyze the data and to accelerate the results of SPSS 21 software. Results: The results showed that reality therapy significantly increased quality of life (P = 0.0001, F = 49.73) and marital satisfaction (P = 0.0001, F = 38.47) and decreased dysfunctional attitudes (P = 0.001). P = 0.0001, F = 27.23) Isfahan city couples. Conclusion: The quality of life and marital satisfaction of the couples in the experimental group significantly increased and their dysfunctional attitudes decreased compared to the control group.
خلاصه ماشینی:
خانواده و بهداشت جدول ٥ : نتايج تحليل کوواريانس براي اثربخشي واقعيت درماني بر کيفيت زندگي Table 5: Results of analysis of covariance for the effectiveness of reality therapy on quality of life منبع اثر مجموع درجه آزادي ميانگين F سطح اندازه اثر مجذورات مجذورات معناداري پيش آزمون ١٦٢٣/٦٤ ١ ١٦٢٣/٦٤ ٨/٢٩ ٠/٣٦٦ ٠/٠٣٢ گروه ١١٦١/٢٣ ١ ١١٦١/٢٣ ٤٩/٧٣ ٠/٠٠٠١ ٠/٧٢٥ خطا ٣٦٦/٠٧ ٣٨ ٢٠١/٣٣ کل ٨٧٤/١٣ ٤٠ چنانچه در جدول بالا ديده ميشود، نتايج حاصل از مقايسه پس آزمون کيفيت زندگي در دو گروه با کنترل کردن اثر پيش آزمون مويد اين است که پس از شرکت در جلسات واقعيت درماني بر کيفيت زندگي افرادي که در گروه آزمايش شرکت داشتند، نسبت به افرادي که در گروه گواه جايگزين شده بودند، افزايش معني داري داشته است (٠/٠٠٠١ =P)، بنابراين واقعيت درماني گروهي بر کيفيت زندگي زوجين شهر اصفهان مؤثر است .
جدول ٦: نتايج تحليل کوواريانس براي اثربخشي واقعيت درماني بر رضايت زناشويي Table 6: Consequences of analysis of covariance for the effectiveness of reality therapy on marital satisfaction (به تصویر صفحه رجوع شود) چنانچه در جدول بالا ديده ميشود، نتايج حاصل از مقايسه ي پس آزمون رضايت زناشويي در دو گروه با کنترل کردن اثر پيش آزمون مويد اين است که پس از شرکت در جلسات واقعيت درماني بر نمرات رضايت زناشويي افرادي که در گروه آزمايش شرکت داشتند، نسبت به افرادي که در گروه کنترل جايگزين شده بودند، افزايش معني داري داشته است (٠/٠٠٠١ =P)، بنابراين واقعيت درماني گروهي بر رضايت زناشويي زوجين شهر اصفهان مؤثر است .