چکیده:
مقدمه: طلاق به عنوان پدیده‌ایی که انسجام خانواده را نشانه می‌رود از مهمترین عوامل ایجاد تنش و فشار است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر مولفههای هوش هیجانی بر کاهش تعارضات زناشویی و افزایش سازگاری زوجین متقاضی طلاق شهرستان خرم‌آباد انجام شد.
روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با گروه کنترل و آزمایش بود که از بین زوجین متقاضی طلاق شهرستان خرم‌آباد در سال ۱۳۹۷ تعداد ۱۸ زوج (۳۶ نفر) به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش گمارش گردیدند. سپس زوج درمانی مبتنی بر مولفههای هوش هیجانی برای گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه در گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل از هیچ‌گونه درمانی برخوردار نشد. در این پژوهش از پرسشنامه‌‌های هوش هیجانی بار-آن (EQ-I)، پرسشنامه تعارضات زناشویی براتی و ثنایی و مقیاس سازگاری زوجی باسبی و همکاران (RDAS) استفاده گردید و داده‌های به دست آمده به شیوه تحلیل کوواریانس با نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۹ تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج حاکی از اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر مولفههای هوش هیجانی بر کاهش تعارضات زناشویی (۷۲/۱۲۴=f، ۰/۰۰۱=P، ۰/۹۷۶=Eta)، افزایش سازگاری (۳۵/۷۴۱=f، ۰/۰۰۱=P، ۰/۸۱۶=Eta) زوجین متقاضی طلاق بود. به عبارت دیگر سازگاری زناشویی زوجینی که زوج درمانی مبتنی بر مولفههای هوش هیجانی را دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه کنترل که هیچ‌گونه درمانی را دریافت نکرده بودند به طور معنیداری افزایش یافته و تعارضات زناشویی آنان نیز کاهش معنیداری پیدا کرده بود.
نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که کاربرد زوج درمانی مبتنی بر مولفههای هوش هیجانی در فضای کار با مراجعین طلاق می‌تواند در ارتقای مولفههای هوش هیجانی و همچنین افزایش آگاهی و درک متقابل مفید و در نهایت در کاهش آسیب طلاق و تعارضات زوجین اثربخش باشد.
Introduction: Divorce, as a phenomenon that challenges the cohesion of the family, is one of the most important causes of tension and pressure.
Aim: The current study aimed at investigating the effectiveness of couple therapy based on emotional intelligence components on reducing marital conflict and increasing adjustment of divorce applicant couples in Khorramabad.
Method: The current study was a quasi-experimental study with a control group among the divorce applicant couples in Khorramabad in 2018. 18 couples (36 people) were voluntarily selected and randomly assigned to the control and experimental groups. The experimental group underwent ten sessions of couple therapy based on emotional intelligence components; nonetheless, the control group did not receive any interventions. Bar-On Emotional Quotient Inventory (EQ-i), Baratti and Sanai Marital conflict inventory, and Revised Dyadic Adjustment Scale (RDAS) were used in this study. The data analysis was conducted via covariance analysis method through SPSS software.
Results: The results showed the effectiveness of couple therapy based on emotional intelligence components on reducing marital conflicts (f=72.124, Eta=0.976, P=0.0001), increasing adjustment (f=35.741, P=0.001, Eta=0.816) of divorce applicant couples. In other words, the marital compatibility of couples who received couple therapy based on emotional intelligence components to the control group who did not receive any treatment and their marital conflicts also decreased significantly.
Conclusion: The findings of the present study indicated that couple therapy based on emotional intelligence components in the workplace with divorce applicants can be effective in promoting emotional intelligence components as well as increasing awareness and mutual understanding and ultimately lower risk of divorce And marital conflicts.
(
, 
, 
)
