چکیده:
کتاب اوتو با عنوان عرفان غربی- شرقی Mysticism, East and West)) از مهمترین نمونههای مطالعات تطبیقی عرفان در سطح جهان است. بحث دربارة شرق و غرب و نحوة رابطة آن دو با هم، یکی از ارکان فلسفة دین اوتوست که در این کتاب منعکس شده است. اوتو عرفان را مبنای خویشاوندی شرق و غرب میداند. این نگاه شرقی- غربی را بیش و پیشاز هرچیزی خود ِاصطلاح اوتویی «نومینوس/ امر قدسی» ممکن می کند چرا که با آن میتواند به ورای تاریخ و جغرافیای ادیان رود. سرشت شـرقی ـ غـربی فلسفة دین تطبیقی اوتو نخست در سال 1923 و در قالب کتاب ایدة مقدس: تحقیق در بارة عامل غیرعقلانی در ایدة الوهیت و نسبت آن با عامل عقلانی انتشار یافت و پس از آن در کتاب عرفان غربی- شرقیاش که در سال ۱۹۲۶ منتشر شد بازتاب عمیقتر و گستردهتری پیدا کرد. این کتـاب که عنوانش با تداعی دیوان غـربی- شـرقی گوته پای در بحث قدیمی و آشنای شرق و غرب می گذارد، عرفان را همچون پدیداری مورد مطالعه قرار میدهد که شـرقی- غـربی است. در این کتاب اوتو برای تبیین این پدیدة شرقی ـ غربی، شنکره را به نمایندگی از عرفان هندی و اکهارت را به نمایندگی از عرفان غربی مورد مقایسه قرار میدهد و میکوشد الگـویی برای فهم حقیقت دین و مقایسة متفکران دینی به دست دهد.
The book “Mysticism, East and West” by Rudolf Otto, is one of the most important examples of comparative studies of mysticism in the world. The discussion of the East and the West and how they relate to each other is at least for Otto one of the pillars of the philosophy of religion that has been reflected in this book. Otto sees mysticism as the kinship of the east and west. The term “Nominus/ Sacred”, more than anything else, makes it possible for the Eastern-Western look to be used because it can go beyond the history and geography of religions. The nature of the western-eastern philosophy of the comparative religion of Otto first appeared in 1923, in the form of the book of the Holy Idea: The study of the irrational factor in the idea of the divinity and its relation to the rational, and then published more widely and deeply in the Mysticism, East and West, published in 1926. The book, reminding Johann Wolfgang von Goethe’s famous book titled West–ostlicher Divan (West–Eastern Diwan), discusses mysticism as a phenomenon that is East-West in its nature. Explaining this Western-Eastern phenomenon, Otto compares the Hindu Mystic Shankara to represent eastern mysticism and the Christian Mystic Eckhart to represent western mysticism and seeks to provide a model for understanding the truth of the religion and comparing religious thinkers.
خلاصه ماشینی:
در اين کتاب اوتو براي تبيين اين پديدة شرقي ـ غربي ، شنکره را به نمايندگي از عرفان هندي و اکهارت را به نمايندگي از عرفـان غربـي مـورد مقايسـه قـرار مـي دهـد و مي کوشد الگـويي براي فهم حقيقت دين و مقايسۀ متفکران ديني به دست دهد.
تعدد و تنوع سنت هاي عرفاني در طول تاريخ ، مسائل پيچيدة مربوط به تجربه ، آگاهي و زبان عارفان ، جزئيات ديرياب زندگي دروني آنان و در همان حال ، وجـود نشانه هايي دال بر قرابت و شباهت بين آنهـا همـواره انگيـزه اي جـدي بـراي پژوهشـگران به منظور موشکافي در اين تجربه ها و احوال و زبان ديرياب آنان و کشف نقـاط اشـتراک و افتراق و آگاهي از مبدء احتمالي اشتقاق آنها بوده است .
اوتو در اين اثر بر دو مضمون که ممکن است ناسازگار به نظر برسند تأکيـد مـي ورزد: هم گرايي سنخ ها و تنوع عرفان که اولي با سنخ هاي رواني عرفان متناسـب اسـت و دومـي توجيه کنندة وجود گونه هاي مختلف عرفان و قرابت بين آنها صرف نظر از زمـان و مکـاني که عارفان به آن تعلق داشته يا دارند.
اين تعليم اکهارت در قالب کلماتي ابراز شده است کـه بـراي بيان اعتقاد شنکره نيز مي توان از همان کلمات استفاده کرد.
از سوي ديگر اکهارت از طريق ديالکتيک فلسفه مدرسي ، در تأييد تعليم خويش مي کوشـد تا بدين وسيله «خود وجودي » خويش را به روش علمي اثبات کند، سـپس از راه عقـل بـه بسياري از عقايد عـرفاني خـويش برسد، ولي عـرفان اکهارت نـه نتيجـۀ مدرسـي گـري او بلکه حاصل يک «شهود عرفـاني » خـاص اسـت کـه از ژرف ناهـاي جـان خـود اکهـارت جوشيده است .