چکیده:
هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه اختلالات رفتاری و ارتباط مادر- کودک در کودکان دیابتی و عادی شهر اصفهان انجام شد.
روش: این مطالعه مقطعی از نوع علی- مقایسه‌ای بود. جامعه پژوهش همه کودکان دیابتی شهر اصفهان در سال 2018 و کودکان عادی همتاشده با آنها بودند. نمونه پژوهش 100 کودک (50 دیابتی و 50 عادی) بودند که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده بودند. ابزارهای پژوهش چک‌لیست رفتاری کودک (آخنباخ، 1992) و مقیاس ارتباط مادر- کودک (یوسفی، 2014) بودند. داده‌ها با روش‌های خی‌دو و تحلیل واریانس چندمتغیری در نرم‌افزار SPSS نسخه 21 تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که کودکان دیابتی و عادی در اختلالات رفتاری و ارتباط مادر- کودک با هم تفاوت معنی‌داری داشتند؛ به عبارت دیگر، کودکان دیابتی در مقایسه با کودکان عادی دارای اختلالات رفتاری (و ابعاد آن شامل اختلالات درون‌سازی‌شده و برون‌سازی‌شده) بیشتر و ارتباط مادر- کودک ضعیف‌تری بودند (05/0p <).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج می‌توان گفت که دیابت نقش موثری در افزایش اختلالات رفتاری و کاهش ارتباط مادر- کودک دارد، لذا برنامه‌ریزی برای انجام مداخلات روانشناختی جهت بهبود ویژگی‌های کودکان دیابتی ضروری است.
Purpose: Present study aimed to comparison the behavioral disorders and mother-child relationship in diabetic and normal children of Isfahan city. Methodology: This study was cross-sectional from type of causal-comparative. The research population was all diabetic children of Isfahan city in 2018 year and matched normal children with them. The research sample was 100 children (50 diabetic and 50 normal) who were selected by available sampling method. The research instruments were the child behavior checklist (Achenbach, 1992) and mother-child relationship scale (Yousefi, 2014). Data were analyzed by methods of chi-square and multivariate analysis of variance in SPSS software version 21. Findings: The findings showed that diabetic and normal children had significant differences in behavioral disorders and mother-child relationship. In the other words, diabetic children in compared to normal children had more behavioral disorders (and its dimensions including internalizing and externalizing disorders) and weaker mother-child relationship (p Conclusion: Based on the results, it can be said that diabetes has an effective role in increasing behavioral disorders and decreasing mother-child relationship, so planning for psychological interventions to improve the characteristics of diabetic children is essential.
خلاصه ماشینی:
نتيجه گيري: بر اساس نتايج ميتوان گفت که ديابت نقش موثري در افزايش اختلالات رفتاري و کاهش ارتباط مادر- کودک دارد، لذا برنامه ريزي براي انجام مداخلات روانشناختي جهت بهبود ويژگيهاي کودکان ديابتي ضروري است .
بحث و نتيجه گيري شيوع ديابت بالا و سن ابتلاء به آن در حال کاهش و کودکان بسياري به اين اختلال مزمن مبتلا هستند، لذا پژوهش حاضر با هدف مقايسه اختلالات رفتاري و ارتباط مادر- کودک در کودکان ديابتي و عادي شهر اصفهان انجام شد.
يافته هاي اين مطالعه نشان داد که کودکان مبتلا به ديابت در مقايسه با کودکان عادي از نظر اختلالات رفتاري و هر دو بعد آن شامل اختلال رفتاري درون سازيشده و اختلال رفتاري برون سازيشده داراي مشکلات بيشتري بودند.
يافته هاي ديگر اين مطالعه نشان داد که کودکان مبتلا به ديابت در مقايسه با کودکان عادي از نظر ارتباط مادر- کودک در وضعيت نامناسب تري قرار داشتند.
Sleep executive functioning and behaviour in children and adolescents with type 1 diabetes.
Hyperglycemia and externalizing behavior in children with type 1 diabetes.
Parent report of mealtime behavior and parenting stress in young children with type 1 diabetes and in healthy control subjects.
The comparison of executive function, behavioral disorders, and mother and child relationship of diabetic’s children and normal children in Isfahan city.
The relationship between parent personality characteristics and family function and metabolic control in type 1 diabetic children.
[Link][In Persian] Sweenie R, Mackey ER, Streisand R.
Relationship of children's emotional and behavioral disorders with health care utilization and missed school.
(
, 
, 
)
