چکیده:
مقاله‌ی حاضر با توصیف پرسش گشوده‌ی مور و ضمن واکاوی معناشناسی اخلاق در نگاه ابن عربی، به مقایسه‌ی انتقادی این دو دیدگاه می‌پردازد. در اندیشه‌ی ابن عربی شهودِ خیر به درک حقیقت وجود وابسته است و مادامی که اصل وجود به‌عنوان خیر مطلق تصدیق نشود، تفسیر مظاهر خیر ممکن نخواهد بود. این در حالی است که اخلاق‌شناسی فلسفی مور به چنین تفسیر وجودشناسانه‌ای تمایل ندارد و خوب را در محدوده‌ی مباحث معناشناسانه مقیّد می‌سازد. ابتدا به نظر می‌رسد تفسیر وجودشناختی خیر به‌عنوان پیش‌فرض مستتر در تصدیق بداهتِ خوب، از نگاه مور پنهان مانده است. اما برای تدوین نظریه‌ای منقح‌تر، تعدیل هر دو نگاه ضروری است؛ ضمنِ تفسیری مقبول از نظریه وحدت وجود می‌توان آموزه عرفانی خیر را به‌عنوان مبنایی در جهت تصدیق شهودگرایی مور به رسمیت شناخت. هم‌چنان که با کشف مفروضات وجودشناختی از ضمیرِ نظریه معنایی مور می‌توان به تردیدهای ناظر به عینیت و واقعیت اخلاق پاسخ داد.
The present article describes the open question argument and while analyzing the semantics of ethics in Ibn Arabi’s view, deals with a critical comparison of these two views. From a point of view, the perception of good depends on the understanding of the truth of existence, and until existence is accepted as absolute good, the interpretation of the instance of good is not possible. However, philosophical ethics theory of Moore does not tend to such an ontological interpretation, and limits the good to the scope of semantic discussions. At first glance, the ontological interpretation of good, as a presupposition, seems to be hidden from Moore's view. But to formulate more comprehensive theory of ethics, it is necessary to moderate both views. With an acceptable interpretation of the theory of unity of existence, the mystical doctrine of good can be recognized as a basis for Moore's intuitionism. Also, by discovering the ontological assumptions from the inside of semantic theory of him, one can answer doubts about the objectivity and reality of ethics
(
, 
, 
)
