تعیین اثربخشی برنامه ی آموزشی سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی در دانش آموزان پسر مقاله

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی برنامه آموزشی سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی در دانش آموزان پسر انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان مشغول به تحصیل پسر دوره دوم متوسطه شهر بوکان در سال تحصیلی 1399-1398 بود که از طریق روش نمونه‌گیری در دسترس از بین داوطلبان واجد شرایط تعداد 30 نفر وارد مطالعه شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 ‌نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه‌گیری در این پژوهش مقیاس رفتار و شناخت خودشکن (کانینگهام، 2007) بود. دانش‌آموزان گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه‌ای و به مدت 5 هفته متوالی (هر هفته 2 جلسه) تحت آموزش برنامه سازگاری اجتماعی نجاری و همکاران (1397) قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. تجزیه‌وتحلیل داده‌های آماری با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲3 صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها 0/05 در نظر گرفته شد. یافته‌ها نشان داد که بعد از مداخله، اثر برنامه‌ی آموزش سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی دانش آموزان پسر معنادار بود. بر اساس نتایج پژوهش می‌توان گفت آموزش برنامه سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی دانش آموزان پسر اثربخش بود و پیشنهاد می‌شود که برنامه‌ی مذکور در دستور کار متولیان آموزش‌وپرورش برای کاهش رفتارهای خودشکن و رفع مشکلات ناسازگاری دانش آموزان قرار گیرد.پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی برنامه آموزشی سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی در دانش آموزان پسر انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان مشغول به تحصیل پسر دوره دوم متوسطه شهر بوکان در سال تحصیلی 1399-1398 بود که از طریق روش نمونه‌گیری در دسترس از بین داوطلبان واجد شرایط تعداد 30 نفر وارد مطالعه شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 ‌نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه‌گیری در این پژوهش مقیاس رفتار و شناخت خودشکن (کانینگهام، 2007) بود. دانش‌آموزان گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه‌ای و به مدت 5 هفته متوالی (هر هفته 2 جلسه) تحت آموزش برنامه سازگاری اجتماعی نجاری و همکاران (1397) قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. تجزیه‌وتحلیل داده‌های آماری با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و با نرم‌افزارSPSS  نسخه ۲3 صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته‌ها نشان داد که بعد از مداخله، اثر برنامه‌ی آموزش سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی (034/0p=) دانش آموزان پسر معنادار بود. بر اساس نتایج پژوهش می‌توان گفت آموزش برنامه سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی دانش آموزان پسر اثربخش بود و پیشنهاد می‌شود که برنامه‌ی مذکور در دستور کار متولیان آموزش‌وپرورش برای کاهش رفتارهای خودشکن و رفع مشکلات ناسازگاری دانش آموزان قرار گیرد.

The aim of this study was to determine the effectiveness of social adjustment training program on academic self-defeating behaviors in boy students. The research method was quasi-experimental with pre-test and post-test design with control group. The statistical population included all boy high school students in bokan who are studying in the academic year 2019-2020. 30 people were selected through available sampling method and randomly divided into two experimental groups (15 people) and Witnesses (15 people) were included. The measurement tool in this study was the Self-Breaking Behaviors Scale (Cunningham,2007). The students in the experimental group underwent 10 sessions of 90 minutes for 5 consecutive weeks (2 sessions per week) under the training of Najari et al. (2018) and the control group did not receive any intervention. The obtained data were analyzed using univariate analysis of covariance and the data were analyzed by SPSS software and a significance level of 0.05 was used for all statistical tests. Findings showed that after the intervention, the effect of social adjustment training program on self-defeating academic behaviors (p = 0.034) was significant for male students. Based on the research results, it can be said that teaching social adjustment program was effective on self-defeating academic behaviors of male students. It is suggested that this program be included in the agenda of education authorities to reduce self-defeating behaviors and eliminate problems of student incompatibility.

فصلنامه راهبردهای نو در روان‌شناسی و علوم تربیتی، دوره سوم، شماره دوازدهم، زمستان 1400، صفحات 83-74 چکیده پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی برنامه آموزشی سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی در دانش آموزان پسر انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان مشغول به تحصیل پسر دوره دوم متوسطه شهر بوکان در سال تحصیلی 1399-1398 بود که از طریق روش نمونه‌گیری در دسترس از بین داوطلبان واجد شرایط تعداد 30 نفر وارد مطالعه شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 ‌نفره آزمایش و گواه جایگزین شدند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که هرگونه دگرگونی در زندگی آدمی خواه خوشایند و خواه ناخوشایند، مستلزم نوعی سازگاری مجدد است Self -Defeating Behavior Baumeister & Bushman Day, Mensink & O'Sullivan Tice, Bratslavsky & Baumeister Social adjustment Dhingra دوزوریلا 1 ، 2013). نجاری، جدیدی، مرادی و کریمی (1397) اولین بار در ایران با تدوین برنامه آموزشی سازگاری اجتماعی بر اساس متغیرهای هوش هیجانی، تاب‌آوری و تفکر انتقادی و اثربخشی آن بر میزان قلدری دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه نشان دادند که برنامه‌ی تدوین‌شده به‌عنوان مداخله‌ای مؤثر باعث کاهش میزان قلدری در دانش آموزان پسر شده است. درنهایت پژوهش حاضر با توجه به مطالب ارائه‌شده در بالا درصدد بررسی تأثیر برنامه آموزشی سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی در دانش آموزان پسر می‌باشد و هم Nezu, Nezu & D’Zurilla Lara, Ilna, Iyan & Dario Ratcliffe, Wong, Dossetor & Hayes ملاحظات نظری و یافته‌های پژوهشی موجود در زمینه موضوع موردبررسی، فرضیه: آموزش برنامه سازگاری اجتماعی بر رفتارهای خودشکن تحصیلی دانش آموزان پسر مؤثر است؛ موردبررسی قرار گرفت.