چکیده:
هدف: هدف از این نوشتار تبیین و تحلیل مسئلۀ احمدوندها، به‌عنوان یکی از دل‌مشغولی‌ها و نگرانی‌های دورۀ حکومت ظل‌السلطان بر کرمانشاهان است. روش/ رویکرد پژوهش: پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر اسناد مراکز آرشیوی، روزنامه‌ها و تاریخ‌های محلی انجام شده‌است. یافته‌ها و نتیجه گیری نتایج این تحقیق بیانگر آن است که احمدوندهای چلبی تابعیت عثمانی را داشتند؛ ولی در دورۀ بررسی‌شده در این پژوهش بیشتر در خاک ایران مستقر بودند. داشتن تابعیت عثمانی نه‌تنها مانع استقرار احمدوندها در خاک ایران نشد، بلکه حتی جوان‌میرخان رئیس آن‌ها نیز ازجانب دولت ایران به‌عنوان حاکم قصر شیرین منصوب شد و برای بیش‌از یک دهه فرد مقتدر نواحی سرحدی باقی ماند. پذیرش او در خاک ایران نتیجۀ قدرت نظامی این ایل از یک‌سو و ضعف حکومت کرمانشاهان ازسوی دیگر بود. انتصاب جوان‌میرخان به‌عنوان حاکم نواحی سرحدی نه از روی رغبت حکومت بلکه بیشتر برای کنترل این ایل بود.
Purpose: The role of Ahmadvand nomads in the western borders of Iran in the later part of the 19th century, and how they were expelled from the country is reviewed in this paper. Method and Research Design: Archival records and library resources were consulted to collect data. Findings and Conclusion: Ahmadvands were Ottoman Empire subjects; however, they often passed the borders freely and often settled in Iran. They imposed a threat to the region by looting and being involved in armed clashes. Governors of Kermanshahan failed to expel them from the Iranian territory for decades as Ahmadvands had strategic advantages in the region due to having control over the routes of other nomads. The governor of Zil el-Soltan deceived them by signing a peace agreement with their chiefs first, then ambushed and killed the chiefs, and forced the tribe to leave Iran.
(
, 
, 
)
