چکیده:
فرم یکی از مفاهیم بنیادین در معماری معاصر ایران است که معماران ایران زمین از گذشته های دور تاکنون تلاش کرده
اند آن را در آثار معماری خود به کار گیرند. به وجود آمدن گرایش های جدید در معماری باعث شده توجه به فرم، در
معماری معاصر نیز امتداد یابد. در این راستا، نوشتار حاضر به مفهوم فرم و جایگاه ان در معماری معاصر پرداخته است و
هدف از نگارش این مقاله بیان هویت و اثر بخشی به معماری معاصر ایران با بررسی مفهوم و جایگاه فرم، با بررسی و
تحلیل مجموعه فرهنگی، هنری ١٣٣٠ در مهاباد به عنوان نمونه موفق در این زمینه معرف کرده ایم.
خلاصه ماشینی:
(فلامکي ،١٣٨٦) (به تصویر صفحه رجوع شود) شکل ١– الگوي تحليل انتقادي گفتمان ميان معمار و مخاطب و جايگاه فرم و توليد يک اثر (مأخذ: ، (فلامکي ،١٣٨٦) ٥- گرايشهاي معماري گرايشهاي معماري را مي توان به شرح زير بررسي کرد: احياگرايي: از سال هاي ١٣٦٠ تاکنون ، گروهي از معماران در تلاش براي احيا و ترويج فرهنگ و ارزشهاي اسلامي، از فرم ها، اشکال و تزئينات به کار رفته در معماري اسلامي ايران چون گنبد و قوس ، مقرنس و کاربندي که با فنون جديد ساخت و مصالحي چون آهن و بتون اجرا شده اند، در طرح بسياري از بناها تقليد مي کنند.
(هاشمي ،١٣٧٨) نگرش علمي-کاربردي مجرد از محيط از گرايش هايي است که در اين رابطه به وجود آمد و مهم ترين ويژگي هاي آن از قرار زير هستند: ٩- ايجاد گفتگو ميان معماري ايران و معماري جهان اگر در عصر پهلوي ايرانيان به دستاوردهاي تمدن غرب به عنوان الگو نگريستند و تقليد نسبتا مطلق ، از طرح هاي غربي اصلي ترين ويژگي معماري متجدد ايراني بود و اگر در طي سال هاي پس از انقلاب ، معماران ايراني در تلاش براي کسب هويت فرهنگي به احياگرايي و التقاط گرايي رو آوردند، اکنون گرايشي در بين معماران در حال شکل گرفتن است که با تحليل هاي گسترده و نقدهاي دقيق در جهت شناخت واقعي فرهنگها قدم برمي دارد و راه چاره را در باز شدن افکار به سوي جهان مي بيند.