نقد: اسارت یا فرار از تقدیر؟! (نگاهی به نمایشنامه «صمصام میرزا») معرفی و نقد

"موقعیتی که در این نمایش وجود دارد،این فرصت را به نویسنده داده تا با فیزیکال کردن موقعیت نمایشی که رویارویی با مرگ است در قالب سیاه دوم با نام‌ بشارت که بشارت‌دهنده مرگ است،شکل دیگری از تخته حوضی را تجربه کند؛اما از آنجا که«دو سیاه در یک اقلیم نگنجد»این انتخاب،ناخواسته پیامدهای منفی زیادی‌ به همراه دارد. نیست،بلکه قبول کردن‌ این واقعیت است که این‌گونه ارزشمند نمایشی،آیا قابلیت و توان رویارویی با رسانه‌های‌ دیگر را دارد؟در حالیکه امروزه در تلویزیون ما-که یک رسانه خصوصی نیست-طنزها و مجموعه‌هایی به مراتب طنزتر و منتقدانه‌تر و جذابتر بر روی آنتن می‌رود،سیاه با همان کاراکتر دوست‌داشتنی سالهای دور برای مخاطب جذاب مانده الست؟آن هم در حالیکه در تجربه‌های رو حوضی جدید،سیاه حتی بی‌پرواتر از گذشته خود نشده؟به نظر می‌رسد مادامی که ما جسارت پرملات‌تر کردن زبان و موقعیت سیاه را نداشته باشیم و او را از اسارت تقدیر کهنه‌اش بیرون نکشیم و به دنیای رسانه‌ای امروز و قدرت و توانش‌ بی‌تفاوت باشیم،نمایش رو حوضی،نه برای تماشاگر که برای دلمان و گذشته‌مان است‌ که روی صحنه می‌آید و این«سیاه»را زنده نگه نمی‌دارد."