چکیده:
در قرآن کریم صفاتی به خداوند نسبت داده شده که موهم تشبیه و تجسیم است. چیستی این صفات یکی از دغدغه های همیشگی قرآن پژوهان از آغاز رواج دانش تفسیر تا به امروز بوده است. از رهگذر همین دغدغه ها، مفسران با توجه به مرام اعتقادی و مذهب کلامی خویش، این آیات را تفسیر نمودهاند. یافته¬های تحقیق که مبتنی بر روش توصیفی و تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانهای صورت گرفته حاکی از آن است که دو رویکرد کلی در باب صفات خبری وجود دارد یکی رویکرد عقل گرایی و دیگری رویکرد ظاهرگرایی؛ وهابیت به رویکرد دوم تعلق دارند و رأی خود را دیدگاه اصیل اسلامی میدانند و سایر دیدگاه ها را بدعت تلقی میکنند، اما در طول تاریخ، علمای شیعه این تهمتهای واهی را رد کردهاند. در این میان یکی از متفکران بزرگ دینی که به نقد دیدگاه وهابیت پرداخته اند آیتاللهالعظمی سبحانی میباشند. ایشان با ارجاع متشابهات به محکمات و تقدم عقل برهانی به ظواهر نقلی و بهره وری از دلالت لفظی و تصدیقی به فهم و تفسیر آیات مربوطه می پردازد. وی قائل به نظریه «اثبات با تأویل» بوده، نظریه«عینیت صفات و ذات» و نظریه «تنزیه» را پایه تفسیر صفات خبری قرار داده¬اند.