چکیده:
ایران به دلیل وجود مشکلات سیاسی و اقتصادی و وابستگی به فروش نفت در این سالها دچار مشکلات
فراوانی از جمله بیکاری شده است و این در حالی است که توجه به ظرفیتهای گردشگری کشور نه تنها
وابستگی به فروش نفت برای ورود ارز را کاهش میدهد، بلکه به دلیل گستردگی فعالیت باعث ایجاد
هزاران فرصت شغلی میشود. یکی از بخشهای گردشگری که میتواند به خوبی زمینهساز استفاده صحیح
از منابع طبیعی باشد، "اکوتوریسم" یا همان "بومگردی" است. بومگردی نوعی از سفر به طبیعت و
روستاها با هدف لذت بردن و احترام به طبیعت و بجای گذاشتن کمترین اثر انسانی در آن است. بومگردان
با هدف آشنایی با روستاها و فرهنگ و آداب و رسوم و صنایع دستی و غذاهای محلی و به طور کلی با
هدف کسب تجربه زندگی جامعه میزبان سفر میکنند. اصلیترین زیرساخت موردنیاز برای
توسعه بومگردی، اقامتگاه بومگردی است. اقامتگاه بومگردی به فضایی اطلاق می شود که امکان اقامت،
مشارکت و کسب تجربه مبتنی بر سبک زندگی میزبان را برای بومگردان فراهم میسازد. ساختار و سازه
اقامتگاه بومگردی بر گرفته از معماری سنتی منطقه میزبان و با کاربست عناصر و مصالح بوم آورد است.
لذا پژوهش حاضر به لحاظ روش، توصیفی – تحلیلی و به لحاظ هدف، کاربردی میباشد. جامعه آماری
پژوهش حاضر جامعه آماری پژوهش حاضر، شهروندان شهر شاهرود بوده که بر اساس سرشماری سال
١٣٩٥ ، برابر با ١٥٠١٢٩ بوده است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران معادل ٣٨٤ محاسبه شده است.
SWOT و سپس تکنیک SPSS یافتههای حاصل از پرسشنامه با استفاده از تحلیلهای آماری در نرمافزار
مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که رعایت اندازه، رنگ، شکل، بافت،
مبلمان و حتی چیدمان بر پایه معماری پایدار و محیطمحور و تجربهمحور است. اقامتگاه بومگردی مانند
دیگر اقامتگاهها نظیر هتلها صرفا یک اقامتگاه نیست. بلکه محلی است برای آشنایی بومگردان با سنتها،
صنایع دستی، غذاهای محلی و سبک زندگی جامعه میزبان. اقامتگاه بومگردی دوستدار محیطزیست است
و در آن تلاش میشود هدر رفت انرژی و آسیب به محیط زیست به حداقل برسد.