چکیده:
در ایران، تبعیض بر پایه ی جنسیت در بهرهمندی از حق بر بهداشت ممنوع می باشد. در دسترس بودن خدمات بهداشتی
به لحاظ جسمی و مالی برای کل جامعه و حذف موانع اجتماعی و فرهنگی دسترسی زنان به خدمات بهداشتی، مل حظات اصلی
قوانین و سیاستهای بهداشتی ایران می باشند. بهداشت زنان ایران به شکل قابل ملحظهای در سالهای اخیر پیشرفت
کرده است. اما نابرابری هایی در وضعیت بهداشتی و دسترسی زنان به خدمات بهداشتی در سراسر کشور وجود دارد. برخی
گروههایی از زنان ازجمله فقرا، سالخوردگان، ناتوانان، مهاجران غیرقانونی و آنهایی که فاقد سرپرست مرد مناسب
می باشند و زنان روستایی در ایران، دسترسی محدودی به خدمات بهداشتی دارند. به منظور درک حق زنان بر سلمت و
بهداشت، این کشور باید فورا نابرابری ها را حذف نماید و تمامی اسباب لزم ازجمله معیارهای قانونی، اجرایی، بودجهای،
تبلیغاتی و قضایی را به کار گیرد. برنامههای ملی در رابطه با توانمندسازی و حمایت زنان بایستی در برنامههای استانی و
اقدامات عملی تفسیر و بررسی شود. علوه بر آن، یک سیستم نظارتی و معیارهای معینی می باید برای ردیابی میزان پیشرفت
برنامهها ایجاد گردد. در نظر گرفتن دیگر حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در جامعه ازجمله حق بر غذا، مسکن،
تحصیل ت، کار، امنیت اجتماعی و مشارکت، بهرهمندی زنان ایرانی از حقشان را توسعه خواهد داد