بانو - مجله ادبیات داستانی ادب و هنر

"بانو که آمد توی ایوان،آفتاب بالای دیوار کاهگلی رسیده بود. بانو نشسته بود روی تخت،زیر درخت توت. گفته بود این بار کار تمام است. بانو با خودش گفت:«امشب که بیاید می‌رویم خانهء فخری. با خودش گفت: «امشب که بیاید اگر خو است برود توی حیاط می‌گویم این‌ گیوه‌های نو را بپوشد بس که نرم و سبک‌اند. نماز خواند و جمال نشسته بود روبه‌رویش‌ کنار سماور و چای می‌خورد. -«می‌خواهی بگویی مگر باز هم مرا می‌برند؟» سرخ شد بانو و جمال گفته بود:«دست‌کم گرفته‌ای مرا. ایستاد جلوی‌ تاقچهء بخاری نگاه‌کرد به قاب عکسی که روی آن بود. زن ایستاده بود با چادر سپیدش‌ کنار مرد با دو پایی که نداشت و گنبد امامزاده برق می‌زد پشت‌ سرشان زیر نور آفتاب. باد توی کوچه پیچید و بانو بود کوچه و فخری نـ بود. بانو خودش را روی سکو جابه‌جا کرد. با خودش گفت: «پارسال که می‌آمدم به انتظار،این همه زمستان سرد نـ بود."