نگاهی به شعر فرانو، از آغاز... متفرقه

هر تعريفي که تا به حال در مورد ويروسي به نام شعر، ارائه شده گيج و گول و يخ‌زده، دهن پرکن، تاريخ مصرف گذشته است و نتيجه‌اش توليد شاعران پيمانکار شعر فله‌اي بوده و بعد از انقلاب نيما، سهمي در ارتقاي انديشه معاصر نداشته. آن‌هايي که دنباله روي اين تعاريف بودند مثل دونده‌اي روي تردميل مي‌دويدند. چون صنعت توليد نوچه‌هاي حزبي ادبي به پيشرفت‌هاي عظيمي نايل آمده بود. سهامداران عمده‌ي شعر معاصر در صفحات خود ساخته به تکرار و تکثير کپي برابر اصل توليدات خود مي‌پرداختند. اين دار و دسته نيويورکي شعر در دهه‌ي چهل که اوج فعاليت صنف مسگران راسته "فردوسي" بود هياهوي عجيي راه انداختند که کسي جرأت نفس‌کشيدن نداشته باشد هر صداي تازه‌اي به‌ويژه از شهرستان‌ها مسکوت مي‌ماند و تيول داران صفحات ادبي، هر نورسيده‌اي را راه نمي‌دادند و لشکري از شاعران جوان را در نوبت چاپ و معرفي پير مي‌کردند! من با شعر فرانو در آغاز دهه‌ي هشتاد نوعي از شعر را به جامعه ادبي ايران پيشنهاد کردم که کاربردي، ملموس و عيني و ساده بود طنز ويژه‌اي داشت. مخاطب بعد از خواندن آن تعريف تازه شعر را مي‌فهميد و به موزون و مقفّي بودن آن توجه نمي‌کرد مي‌دانست اين شعر به درد زندگي امروز مي‌خورد يکپارچه شعور است بي نقاب، بي دروغ، مخدّر نيست. و مجله آزما، در معرفي و شهرت آن سهم عمده‌اي داشت. تمام شعرهاي ماندگار از رودکي تا هنوز حکايت قصيده‌ي معروف بُرديه است حُلّه‌اي بريده ز دل بافته ز جان، هر شعر اين چنيني ما را با کاروان حُلّه به ملکوت آگاهي مي‌برد