چکیده:
ﮔﻔﺘﮕﻮ درﺑﺎرة ﻣﻘﻮﻟﮥ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﺗﺎرﯾﺦ و ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺑﻪ درازای زﻧﺪﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ– ﺳﯿﺎﺳﯽ اﻧﺴﺎن دارد. ﭼﻮن ﺗﺪاوم و ﺛﺒﺎت ﻧﻈﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﮔﺮو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻫﻨﺠﺎری آﻣﺮﯾﺖ و اﻃﺎﻋﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ اﺳﺖ. از اﯾﻦ رو ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺎﻣﻬﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﺷﮑﻞ، ﻣﺎﻫﯿﺖ، ﻧﻮع رژﯾﻢ و ﻣﺒﺎﻧﯽ و ﻣﻨﺸﺄ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ و ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ، ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ دارﻧﺪ ﻧﻈﺎم ﺳﯿﺎﺳﯽ اﺳﻼم ﮐﻪ در آن راﺑﻄﮥ ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻧﻬﺎد دﯾﻦ و دوﻟﺖ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اﺳﺖ، از اﯾﻦ ﻗﺎﻋﺪه ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ و در آن ﻣﺴﺄﻟﮥ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ اﺑﻌﺎد ﺗﺎزه ﺗﺮ و ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﺮی ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ در اﺻﻞ ﺑﻪ راﺑﻄﮥ دﯾﻦ و ﺳﯿﺎﺳﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ دﯾﻦ ﺑﺮ رواﺑﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎری اﻧﺴﺎن درﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻓﺮدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اش ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺗﺄﻣﯿﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ در زﻣﯿﻨﻪ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ اﻓﺮاد، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﻣﻮاﻗﻊ ﻗﻄﻊ و ﯾﺎ ﮐﺎﻫﺶ درآﻣﺪ، ﺑﯿﻤﺎری، ﺑﯿﮑﺎری، ﺳﺎﻟﻤﻨﺪی، ازﮐﺎراﻓﺘﺎدﮔﯽ و ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ آورد. ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ آﯾﺎت ﻧﻮراﻧﯽ ﻗﺮآن ﮐﺮﯾﻢ و رواﯾﺎت ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻦ ﻋﻠﯿﻬﻢ اﻟﺴﻼم اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﯾﮑﯽ از اﻫﺪاف و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی اﺻﻠﯽ اﺳﻼم اﺳﺖ و در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺒﻮی) ص (و اﻣﺘﺪاد آن در دﻫﻪ ﻫﺎی ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻫﺠﺮی، اﻟﮕﻮﯾﯽ از ﺗﺎﻣﯿﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی آﻣﻮزه ﻫﺎی اﺳﻼﻣﯽ اراﺋﻪ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ آوردﻫﺎی ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی در زﻣﯿﻨﻪ رﻓﻊ ﻓﻘﺮ و ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ آﺣﺎد ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ. در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﺿﺮوری و اوﻟﯿﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻻزم و ﻣﻠﺰوم ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮاﯾﻦ اﺳﺎس اﮔﺮ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻓﺮاد آن از اﯾﻦ ﻣﺰاﯾﺎﯾﯽ ﺣﺪاﻗﻠﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدﻧﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ.