چکیده:
«رزق و روزی» به معنای عطا و بخشش همیشگی است که از آن منتفع می شوند، خواه مادی باشد، خواه معنوی. رزق از جهتی به دو قسم تقسیم میشود، رزقی که تو آن را می جویی و رزقی که آن تو را می جوید. به رزقی که آن تو را می جوید، رزق طالب گویند؛ که نیاز به تلاش ندارد. به رزقی که تو آن را می جویی، رزق مطلوب گویند؛ که شرط رسیدن به آن تلاش و کوشش است. درنتیجه، اکثر روزی ها با کار و تلاش ارتباط دارند. انسان هر اندازه که تلاش کند به همان اندازه روزی بدست می آورد؛ اما بعضاً مشاهده می شود که افراد تلاش فراوان میکنند ولی رزق کافی بدست نمی اورند و از طرفی افرادی هستند که تلاشی نمیکنند ولی ثروت های هنگفتی بدست می اورند! چگونه میشود که انسان به اندازه تلاشش روزی کسب نمیکند؟ با مرور متون دینی مشخص شد که عواملی وجود دارند که نظم و قاعده در دنیا را برهم میزنند تا نسبت روزی و تلاش با هم برابر نشوند. از جمله این عوامل: تنبلی ها، امتحانات خدا، ظلم ظالمان، اسراف، گناه امت و غیره است. دین اسلام، انسان را به کار و تلاش توصیه کرده است. تلاش شرط لازم برای رسیدن به ارزاق است ولی شرط کافی نیست؛ چرا که، قبض و بسط روزی دست خدا است. کسب روزی، ذهن انسان را به سمت تولید و مصرف میبرد. با مرور زندگی معصومین مشخص شد که شیوه ی فعالیت اقتصادی انها تولید حداکثری و مصرف حداقلی بوده است.