چکیده:
رشد و توسعه در بخش کشاورزی همواره یکی از محورهای اساسی توسعه اقتصادی به شمار میآید، از این رو توسعه در این بخشش
می تواند محرکی برای پیشرفت دیگر بخشهای اقتصادی باشد. بخش کشاورزی تداوم بسزایی در تداوم حیات انسشانی، کششاورزی و
تولیدات آن دارد. اتخاذ سیاستهای مناسب برای دستیابی به کشاورزی و توسعه پایدار از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. یکش ی
از مهمترین مسائل برای تحقق اهداف رشد و توسعه هر کشور، ایجاد و طراحی بستر مناسب برای توسعه ملی، با تأکیشد بشر توسشعه
روستایی و مشخص نمودن جایگاه بخش کشاورزی در بخش مذکور است. ایجاد بستر مناسب، نه به معنای تأکیشد بشیش از حشد بشر
بخش کشاورزی است و نه به معنای تخصیص منابع محدود به امور نامحدود بلکه به معنای ایجشاد تعشاملی پویشا و توسشعهای میشان
بخشهای مولد اقتصادی برای تضمین و تداوم رشد و توسعه اقتصاد کشور است. واکاوی در اسناد سیاستی برنامههای توسعه کششور
در بخش کشاورزی و همچنین، مطالعات مرتبط با آن در کشور، حاکی از آن است که بخش کشاورزی ایران از گذشته تا به امروز، با
مسائل مختلفی روبه رو بوده است که را جمله آن شکست سیاستهای توسعه کشاورزی کلاسیک محشور اسشت. پششوهش حابشر بشا
هدف بررسی تأثیر راهبردهای سند برنامه ششم توسعه در بخشش کششاورزی ایشران بشا روص تو شیفی و مبتنشی بشر اسشنا دی بشرای
جلوگیری از شکستها و پیشبرد اهداف توسعه کشور، تهیه و تدوین شده است.