چکیده:
تربیت مصدرباب تفعیل ازماده ی«ربی،یربو» به معنی رشد است که درفارسی به آموزش وپرورش ترجمه می شود.راغب اصفهانی آن رابه معنی تربیت وپرورش آورده است ومرحوم دهخدا ومعین نیز آن را بامعانی پروردن،پرورانیدن،پرورش و...مترادف آورده اند.تربیت ازنظر اصطلاحی به معنای رشددادن یا فراهم کردن زمینه ی رشد یا شکوفایی استعدادها وبه فعلیت رساندن قوای نهفته ی یک موجود می باشد که علاوه برانسان،حیوان رانیز شامل می شود.درقرآن واژه ی تزکیه از فراگیرترین واژه هایی است که درمورد تربیت اخلاقی به کار شده است .ازطرفی دیگر از نظر رسول اکرم(ص) انسان با توجه به شگرف وگرانقدربودنش به معادن طلا ونقره تشبیه شده است. افرادی چون اقبال لاهوری ودکترسیف و... تعاریف متعددی ازتربیت ارائه داشته اند که هرکدام از آن ها نیاز به بحث وزمانی طولانی دارد.درتربیت انسان می توان از شیوه های مختلفی هم چون:احساس هم دردی وهم دلی،توجه به احساسات و احترام به شخصیت دانش آموز،پرورش استعدادهای شاگردان و... بهره جست.دراین مقاله نویسنده سعی کرده است بااستنادبه آیات وروایات ونیزآرای اندیشمندان اسلامی،پس از نگاهی به معنای لغوی واصطلاحی تربیت،ویژگی های تربیتی مربی پرورشی وروش های تربیتی رامورد بررسی قرار دهد.