چکیده:
گردشگری شهری در فرایند جهانیشدن از مهمترین فعالیتها برای کسب درآمد و ایجاد اشتغال است. رشد
شتابان گردشگری شهری همراه با اثرات زیستمحیطی و اجتماعی آنء مفهوم تازهای در مدیریت به نام توسعة
پایدار گردشگری مطرح کرده است. نتایج تحقیق نشان داد که برای برنامهریزی توسعة پایدار گردشگری شهری
باید جاذبههای گردشگری, جامعة میزبان» جامعةٌ میهمان و نهادها و سازمانهای دخیل را به صورت یکپارچه
دید و اثرات متقابل آنها را بررسی کرد و سپس برنامهریزی کرد که این امر جز در ساية حکمروایی خوب میسر
نیست. حکمروایی خوبء بطور کلیء مشارکت برابر تمام ذینفعان در طراحی و تدوین سیاستها و عملکرد
نهادهایی است که بر ابعاد مختلف آمور زندگی مردم آثرگذار هستند. پارامترهای حکمروایی خوب در توسعة
گردشگری شهری شامل تعامل فرهنگهای مثبت. ارتباطات سازنده و اجتماعات درگیرء شفافیت و مسئولیت-
پذیری» دید راهبردی و رهبری» پذیرش تنوع» تعقیب برابری و دربرگیری» توسعه دادن دانش» یادگیری و تسهیم
مهارت میشود. از طرف دیگرء توسعة پایدارگردشگری شهری» به همکاری» سازماندهی» و مشارکت همة نهادهای
دخیل در مدیریت شهری بستگی دارد. زیر تعدد و تنوع نهادها و کنشگرانی چون نهادهای دولتی» نهادهای
عمومی» ذینفعان» سرمایهگذاران و مردم بومی که هر کدام اهداف بخشی و خصوصی خود را دنبال میکنند باعث
میشود که تنها راه توسعةٌ گردشگری شهری توسل به سازوکار حکمروایی خوب باشد و تنها در چهارچوب
حکمروایی خوب است که میتوان از ظرفیتهای این تنوع و تعدد استفاده کرد. تحقیق حاضر از نوع بنیادی و
نظری بوده و روش پژوهش آن نیز توصیفی- تحلیلی است. هدف مقاله ارائةٌ چارچوبی برای توسعة پایدار
گردشگری در پرتو حکمروایی خوب و الزامات آن برای شهر تهران است. از این رو، با توجه به ادبیات جهانی،راهکارهای نیل به گردشگری پایدار شهری در شهر تهران در پرتو حکمروایی خوب بررسی شده است.