چکیده:
اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﻘﺶ ﻓﺰاﯾﻨﺪه و ﮐﻠﯿﺪی اﺗﺤﺎدﯾﻪ اروﭘﺎ در ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺠﺎرت و اﻣﮑﺎن ﺳﻨﺠﯽ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺆﻟﻔﻪ اﺗﺤﺎدﯾﻪ اروﭘﺎ ﺑﺮای اداﻣﻪ ﻓﺮاﯾﻨﺪ اﻟﺤﺎق و ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮔﺮوه ﮐﺎری اﯾﺮان در WTO ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راﻫﺒﺮدی ﺑﺮای ﮐﺎﻫﺶ ﺗﺤﺮﯾﻢﭘﺬﯾﺮی و آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮی ﮐﺸﻮر در دوران ﭘﺴﺎﺑﺮﺟﺎم، ﺗﻀﻤﯿﻦ اﻣﻨﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدی و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ و ﻧﻘﺶ آﻓﺮﯾﻨﯽ ﻣﺆﺛﺮ در ﻋﺮﺻﻪ ﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪ ای و ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ در ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﯽ ﭘﺮدازد. ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﻨﻄﻘﻪ ای و ژﺋﻮ اﮐﻮﻧﻮﻣﯿﮏ ﺧﻮد ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﺒﺎدﻻت ﺗﺠﺎری در ﺳﻄﺢ ﻣﻨﻄﻘﻪ ای ﺑﺎ اﺗﺤﺎدﯾﻪ اروﭘﺎ و در ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﻪ ورود ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺠﺎرت ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ اﻗﺘﺼﺎد ﺧﺎرج از اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد. از ﻣﺠﻤﻮع 193 ﮐﺸﻮر ﻋﻀﻮ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ، 164 ﮐﺸﻮر) ﺑﺎ اﺣﺘﺴﺎب اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و ﻟﯿﺒﺮﯾﺎ (2 ﻋﻀﻮ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺠﺎرت ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن را ﺑﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻌﺪ از ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ و اوﻟﯿﻦ و ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن در ﺣﻮزه ﺗﺠﺎرت ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﮐﻪ اﻋﻀﺎی آن 98% درﺻﺪ ﺗﺠﺎرت ﺟﻬﺎن را در اﺧﺘﯿﺎر دارﻧﺪ. از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ اﺗﺤﺎدﯾﻪ اروﭘﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ از ﻟﺤﺎظ ﮐﯿﻔﯽ اﻗﺘﺼﺎدی–ﺳﯿﺎﺳﯽ (و ﭼﻪ از ﻟﺤﺎظ ﮐﻤﯽ) ﺗﻌﺪاد اﻋﻀﺎ (دارد، دارای ﺟﻬﺖ ﮔﯿﺮی ﻫﺎی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮد در اﻟﺤﺎق ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺠﺎرت اﺳﺖ. اﯾﻦ اﺗﺤﺎدﯾﻪ 28 ﻋﻀﻮی ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺎرﮔﺮوه ﻫﺎی ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﺮای 36 ﮐﺸﻮری ﮐﻪ از زﻣﺎن ﺗﺄﺳﯿﺲ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺠﺎرت در ﺳﺎل1995 ﺣﻀﻮرداﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﺑﯿﺶ از 30 ﻣﻮرد از اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺠﺎرت، ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﺗﺤﺎدﯾﻪ اروﭘﺎ در ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺎد اﺗﺤﺎدﯾﻪ اروﭘﺎ) ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻋﻀﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ای (رﺋﯿﺲ ﮔﺮوه ﮐﺎری ﺑﻮده اﻧﺪ. اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﺎ ﺗﺒﯿﯿﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮدازان ﻧﻬﺎدﮔﺮاﯾﯽ ﻧﺌﻮﻟﯿﺒﺮال در ﻣﻮرد اﻗﺘﺼﺎد ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺟﻬﺎن اﻣﺮوزی ﮐﺎﻣﻼً ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ اﺳﺖ ﮐﻪ اذﻋﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ دوﻟﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮی وارد ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﻫﻤﮕﺮاﯾﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻬﺎی دورﻣﺎﻧﺪن از ﻫﻤﮑﺎري ﺑﯿﺸﺘﺮ رو ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ.