خلاصه ماشینی:
"از زمانی که مسلمانان به سند حمله کرده بودند، وجود مذهب شیعه در شبه قاره هند در کتابها ثبت شده است، چنان که میبینیم، تذکرههای آل محمد علیهم السلام در مولتان از سال 760 م آغاز شده و اولین مبلغ شیعه مذهب، به نام علی به آن جا رسیده است.
هنگامی که یوسف، اخباری را از ایران شنید مبنی بر اینکه در سال 907 ق/ 1501 م، شاه اسماعیل بن حیدر(ششمین شیخ صفویه که از نوادگان شیخ صفیالدین اردبیلی است)، تشیع را به عنوان دین رسمی ایران اعلام کرده است، او در یک روز جمعه در ذو الحجه سال 908 ق/1502 م به مسجد جامع بیجاپور رفت و به نقیب خان که از سادات محترم مشهد مقدس بود، دستور داد در نماز جمعه عبارت«اشهد أن علیا ولی الله»را به اذان اضافه نماید و خطبه نماز را به نام دوازده امام علیهم السلام بخواند.
94 در دوران حکومت علی عادل شاه، وزرای معروف سه حکومت ایرانی و شیعی در دکن به نامهای محمد کشورخان، مصطفی خان اردستانی، قاسم بیگ حکیم تبریزی و ملا عنایت الله خان قائینی که همگی ایرانی و از شیعیان بودند، برای شکست حکومت قدرتمند امپراتوری هندوها در ویجانگر(vijayanagar)در جنوب هند، اتحادیهای شامل حکومتهای قطب شاهی گلکنده، نظام شاهی احمد نگر و عادل شاهی بیجاپور تشکیل دادند.
وقتی شاه اسماعیل صفوی در 907 ق تشیع را به عنوان دین رسمی ایران اعلام کرد، سلطان قلی نیز دستور داد در منطقه تلنگانه دکن، خطبه به نام دوازده امام علیهم السلام خوانده شود، چرا که او برای ترویج مذهب شیعه اثنا عشری در مناطق تحت کنترل خود با خدا عهد بسته بود."