چکیده:
از دیر باز یکی از نقشهای اصلی غذا کارکرد اجتماعی آن بوده و به خوبی می تواند در چهارچوب نشانه شناسی اجتماعی-فرهنگی قرار گیرد. در این راستا پیکره مورد مطالعه ما غذای نذری در جامعه ایران می باشد. روشی که به کار گرفته ایم نشانه-معنا شناسی اجتماعی می باشد. غذا به عنوان یک شیوه ارتباطی میان افراد مختلف جامعه، می تواند تجربه ای فردی را به تجربه جمعی تبدیل کند. در پیکره مورد مطالعه ، غذا دارای ارزشهای متعالی می گردد و نه تنها مانند غذاهای غیر آیینی پیوند دهنده میان افراد اجتماع است، بلکه بر بعدی مذهبی نیز استوار بوده که تاثیر گذار بوده و نقش از پیش تعیین شده ای را ایفا می نماید. تنها مسئله لذت بردن از غذا نیست بلکه آرزوی رسیدن به چیزی، یا بر آورده شدن حاجتی در آن مستتر می باشد. هدف ما از این مقاله آن است که نشان دهیم اولا چگونه غذا ارزشی مذهبی پیدا می کند ثانیا در ضمن بر هم زدن لایه های قدرت خود موجب شکل گیری لایه های تازه ای از قدرت می گردد و لذت از طریق حواس را به شناخت پیوند می دهد و در نهایت نظام بینا نشانه ای به وجود می آورد.
One of the important roles of food has long been its social functioning. This is why it can be within the framework of socio-semiotics and cultural semiotics. In this perspective, we will study votive foods which evoke particular values and beliefs for each Shiite. The method that we have chosen is socio-semiotics, especially socio-semiotics. The food is one of the ways of communicating with people that transforms the individual experience into a collective experience. In the chosen corpus, which is the study of foods, they have transcendental values and not only does it bind the members of society but it is based on a religious dimension which the effects and plays a predetermined role, this is not only the pleasure of the food but the wish to achieve something and to grant wishes. The objective of this article is to show that first the food obtains a religious value, then by transforming the levels of power, it forms other powers and links pleasure to cognition. And finally it shows an intersemiotic system.
(
, 
, 
)
